Το Κονκλάβιο (18/11/17)

3' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μουσικές ευρωπαϊκές καρέκλες

Το παιχνίδι τώρα αρχίζει. Η επίσημη επιστολή με την οποία οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης καλούνται να θέσουν υποψηφιότητα για τη θέση του επόμενου προέδρου του Eurogroup εστάλη με προθεσμία την 30ή Νοεμβρίου. Από δω και στο εξής το παρασκήνιο θα αρχίσει να θυμίζει «μουσικές καρέκλες»: Οι καρέκλες είναι λιγότερες από τους παίκτες που ήδη τρέχουν στο άκουσμα της μουσικής, ενώ, όπως και στο παιχνίδι, δεν πρέπει να καθήσουν δύο παίκτες στην ίδια καρέκλα. Οποιος μείνει όρθιος, βγαίνει από το παιχνίδι.

Μόνο που το ποιος θα καθήσει πού δεν εξαρτάται μόνο από το ποιος είναι και από ποια πολιτική οικογένεια προέρχεται, αλλά και από το πού θα καθήσουν οι παίκτες σε άλλα, παράλληλα παιχνίδια που τρέχουν σε άλλες «πίστες». Σας έλεγα την περασμένη εβδομάδα ότι είναι πολύ πιθανόν στην καρέκλα του Γερούν Ντάισελμπλουμ να καθήσει τελικά υποψήφιος από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και μάλιστα από μικρή ή μεσαία χώρα. Ο ένας υποψήφιος είναι ο Σλοβάκος Πίτερ Κάζιμιρ, ο οποίος πάντως, δεν έχει και πολλές συμπάθειες. Υποψήφιος που ξεπροβάλλει τις τελευταίες μέρες και πληροφορούμαι ότι φαίνεται πιο ισχυρός, είναι o Πορτογάλος ΥΠΟΙΚ Mάριο Σεντένο. Αυτός έχει το πλεονέκτημα ότι προέρχεται από μια πρώην «μνημονιακή» χώρα που βγήκε από το πείραμα αρτιμελής και μπορεί να στηρίξει το αφήγημα ενός ευρωπαϊκού success story.

Οι Γάλλοι και ο πόλεμος

Ενίοτε πρέπει να χάσεις μια μάχη για να κερδίσεις τον πόλεμο. Υποψιάζομαι ότι το ΕΛΚ δεν οπισθοχωρεί τυχαία από την προεδρία του Εurogroup. Εξάλλου, όποιος και να εκλεγεί, θα βρίσκεται σε απευθείας συνεννόηση με τους Γερμανούς. Υπό αυτό το πρίσμα, προφανώς και η προεδρία της Κομισιόν είναι πιο σημαντική θέση. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που ο Γάλλος ΥΠΟΙΚ Μπρινό Λε Μερ δεν θα διεκδικήσει τελικά την προεδρία του Eurogroup. Βαθύ λαρύγγι στο Μπερλεμόντ με πληροφορεί ότι ακούγεται ως πολύ ισχυρός υποψήφιος ο Μισέλ Μπαρνιέ. Ο Συντηρητικός Γάλλος που ανέλαβε τις διαπραγματεύσεις για το Brexit το 2016 θεωρείται ότι κάνει πολύ καλά τη δουλειά που του ανατέθηκε κι έχει κερδίσει την εκτίμηση πολλών και ισχυρών υποστηρικτών.

Πιερ γιοκ

Και ο Πιερ Μοσκοβισί; Μου λένε ότι ο «Μοσκό» εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για το χρίσμα, αλλά –για να το θέσω κομψά– δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει καλό σημείο επαφής με το σύστημα του Εμανουέλ Μακρόν. Τα στοιχήματα παίζουν Μισέλ αντί Πιερ. Βέβαια, έτερη πηγή μου λέει ότι μπορεί να μπει στο παιχνίδι και ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ. Αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία, καθώς είναι πολύ πιθανόν –ως νέος και ως Βαυαρός–  να βρεθεί σε υπουργική θέση.

Σοσιαλιστές 

Και οι Σοσιαλιστές, κύριε; Φρανς Τίμερμανς και Φεντερίκα Μογκερίνι μάλλον θα ήθελαν να διαγωνιστούν για το σοσιαλιστικό χρίσμα της Κομισιόν. Η επικεφαλής της Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης, όμως, ενδέχεται να προορίζεται για μεγαλύτερα πράγματα. Οσο για τον Ολλανδό, υποθέτω ότι η δική του φιλοδοξία για το μέλλον είναι ο λόγος που, όπως πληροφορούμαι, δεν «καίγεται» αυτή τη στιγμή να δει κάποιον συμπατριώτη του σε υψηλό ευρωπαϊκό αξίωμα.

Με τον Γιαννίτση

Μια ενδιαφέρουσα –τουλάχιστον– συνύπαρξη θα έχει την ερχόμενη Δευτέρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αφορμή η παρουσίαση του δεύτερου τόμου της αυτοβιογραφίας του Γιώργου Βασιλείου «Προεδρία: Οικοδομώντας το μέλλον» (εκδ. Παπαζήση), καθώς ο πρόεδρος της Ν.Δ. είναι ο βασικός ομιλητής μαζί με τον Τάσο Γιαννίτση. Τη συζήτηση θα συντονίσει ο Γιώργος Ρωμαίος, ενώ παρών θα είναι και για να χαιρετίσει ο συγγραφέας και πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η Κύπρος τους φέρνει πιο κοντά.

Πένθος και «πένθος»

Ο καθένας ζει το πένθος με τον δικό του τρόπο. Ο Αλέξης Τσίπρας, για παράδειγμα, αποφάσισε τελικά –αφού πληροφορούμαι ότι αμφιταλαντεύτηκε– να συμμετάσχει στη χθεσινή Σύνοδο για το κοινωνικό κράτος στο Γκέτεμποργκ. Οπου σημειώνω ότι δεν παρέστησαν ούτε η Αγκελα Μέρκελ ούτε ο Νίκος Αναστασιάδης. Αυτό παρότι ο πρωθυπουργός κήρυξε τριήμερο εθνικό πένθος. Σημειώνω ότι με βάση το πρωτόκολλο, όταν ένας πρωθυπουργός κηρύσσει εθνικό πένθος είθισται να μη βγαίνει εκτός συνόρων… Αλλά ο Τσίπρας, πιστός στην αναίρεση των ίδιων του των εξαγγελιών, έσπασε και αυτό τον κανόνα.  Υποθέτω ότι το άγχος να δείξει ότι παλεύει για τους πληγέντες της Δυτικής Αττικής συνομιλώντας με τον Γιούνκερ, νίκησε το πρωτόκολλο. Ούτως ή άλλως, δεν ήταν ποτέ το δυνατό του σημείο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή