Για να είμαστε ειλικρινείς, ήταν αναμενόμενο. Οταν τα τελευταία (τουλάχιστον) πέντε χρόνια οι πάντες διαπιστώνουν την όλο και πιο ραγδαία άνοδο της παγκόσμιας τηλεόρασης, ο κορεσμός είναι κάτι που έρχεται περίπου ως φυσικό φαινόμενο. Κορεσμός στην προκειμένη περίπτωση θα πει υπερβολή, επανάληψη· επανεκτέλεση της ίδιας επιτυχημένης συνταγής ξανά και ξανά, από την οποία ωστόσο έχει αφαιρεθεί όλη η γαργαλιστική οσμή της αυθεντικότητας. Το 2017 που σε λίγο φεύγει, βρέθηκε μπροστά μας το μεγαλύτερο τηλεοπτικό μενού όλων των εποχών. Μόνο οι παραγωγές των διαδικτυακών Netflix, Amazon και Hulu έφταναν για να βλέπει κανείς τηλεόραση τρία χρόνια.
Το τελικό αποτέλεσμα βγάζει σειρές μυθοπλασίας –για να μείνουμε μόνο σε αυτόν τον ευρύτατο τομέα– τριών «ταχυτήτων». Αρχικά, κάποιες όντως εξαιρετικές καινούργιες παραγωγές, όπως για παράδειγμα το ευφυές «Mindhunter» ή το τολμηρό «The Deuce», οι οποίες συνεχίζουν να κατακτούν νέες κορυφές πολυεπίπεδης αφήγησης και ανάλυσης χαρακτήρων. Στη συνέχεια έχουμε τις… συνέχειες. Πολλές δεκάδες επιτυχημένων σειρών, οι οποίες βρίσκονται πια πάνω από τον 5ο ή 6ο κύκλο τους, από καιρό εξαντλημένες θεματικά, αιχμάλωτες ωστόσο της επιτυχίας και του (σχεδόν παθολογικού) δεσμού τους με το κοινό. Στην τρίτη και πιο χαρακτηριστική των νέων εξελίξεων κατηγορία συνωστίζονται όλα τα υπόλοιπα: σόου τα οποία, όπως θα έλεγε και ο αφηγητής του «Fight Club», αποτελούν κόπια, κόπιας, μιας άλλης κόπιας.
Μου έχει συμβεί πολλές φορές τον τελευταίο καιρό να ξεκινήσω μια νέα σειρά και στα 2-3 επεισόδια να περάσω απλώς στην επόμενη. Οχι πως δεν είναι καλογυρισμένη ή με ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Σε πόσες διαφορετικές εκδοχές, όμως, να δει κανείς το «Breaking Bad» ή το «The Wire»;