Η εθνική μας μάστιγα

2' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Όχι ότι πέφτουμε από τα σύννεφα, απλώς πλέον υπάρχει και επιβεβαίωση, προϊόν ερευνητικής διαδικασίας, που απαντάει στο γιατί δεν διαθέτουμε κουλτούρα συνεργασίας στην Ελλάδα. Αν υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι ισχύει το αντίθετο, ας αναζητήσει την πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ:125.000 μαθητές ηλικίας 15 ετών, από 32 χώρες του ΟΟΣΑ και άλλες 20 χώρες από ολόκληρο τον κόσμο, έλαβαν μέρος σε ένα τεστ που πραγματοποιήθηκε για να δείξει σε ποιο βαθμό οι μαθητές μπορούν να λειτουργήσουν ως ομάδα.

Πρώτες «τερμάτισαν» η Σιγκαπούρη και η Ιαπωνία. Πολύ ψηλά στην κατάταξη βρέθηκαν επίσης η Κορέα, ο Καναδάς, η Εσθονία, η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία. Η Ελλάδα κατέλαβε την 32η θέση, στα ίδια περίπου επίπεδα με τη Σλοβακία, τη Χιλή, τη Βουλγαρία, την Ουρουγουάη.

Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι από τα σχολικά κιόλας χρόνια διαφαίνονται τα αδιέξοδα του μέλλοντος. Σκεφτείτε λ.χ. πόσες εθνικές αποτυχίες θα είχαν αποφευχθεί αν υπήρχε κουλτούρα συνεργασίας. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω. Ας μείνουμε στα πρόσφατα χρόνια. Τα μνημόνια ενδεχομένως να αποτελούσαν παρελθόν εδώ και καιρό, αν τα κόμματα εξουσίας μπορούσαν να βρουν ένα κοινό πεδίο δράσης, αν μπορούσαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι για να εργαστούν στον κοινό στόχο.

Τα παιδιά δεν μαθαίνουν λοιπόν να δουλεύουν για τον ίδιο σκοπό, δεν συνεργάζονται για την επίλυση προβλημάτων, δεν ανταλλάσσουν απόψεις και εμπειρίες, δεν μοιράζονται αγωνίες, βάρη, ευθύνες, όπως και οι μεγάλοι. Τι πιστεύουν άραγε; Οτι τα προβλήματα λύνονται από μόνα τους; Οτι υπάρχει ένα μαγικό ραβδί; Μια ανώτερη δύναμη που δίνει λύσεις;

Τα αποτέλεσμα της έρευνας δείχνουν ότι στην Ελλάδα μία από τις βασικότερες προϋποθέσεις για την επιτυχία, η συνεργασία, δεν διδάσκεται, δεν είναι προφανώς προτεραιότητα του εκπαιδευτικού συστήματος. Η έρευνα δεν εξηγεί το γιατί, αλλά αυτό μάλλον δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να απαντηθεί. Μέσα σ’ ένα σύστημα διευρυμένης πελατειακής ικανοποίησης, πώς μπορεί να βρει χώρο η κουλτούρα της συνεργασίας. Στην Ελλάδα υπάρχουν διάφορες ομάδες, μικρές ή μεγάλες, που παλεύουν για να εξυπηρετηθούν αξιοποιώντας γνωριμίες και όχι επενδύοντας σε μια κοινή προσπάθεια. Η διεκδίκηση αγαθών σε προσωπικό επίπεδο δεν επιτρέπει τη συμμετοχικότητα του πολίτη, τη συνεργασία.

Επίσης, πολλές έρευνες τα τελευταία χρόνια έχουν δείξει ότι τα άτομα εμπιστεύονται τυφλά σχεδόν την οικογένεια και στέκονται με μεγάλη καχυποψία απέναντι στους υπολοίπους είτε πρόκειται για θεσμούς είτε για πρόσωπα που δεν ανήκουν στο στενό περιβάλλον. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Αυτό το μικρόβιο καχυποψίας που έχει ποτίσει το DNA μας, η γενικότερη δυσκολία να εμπιστευθούμε τον άλλον, είναι η απάντηση στην απουσία νοοτροπίας συνεργασίας. Κι αυτό ισχύει για μικρούς και μεγάλους.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή