Σε δύο μέρη του κόσμου, λέει, είναι άχρηστο το απόρρητο: Στην Ελλάδα και στην Ιαπωνία. Στην Ελλάδα μιλάνε όλοι. Στην Ιαπωνία δεν μιλάει κανείς.
Αυτό το παλιό καλαμπούρι θυμόταν χθες έμπειρος κοινοβουλευτικός της αντιπολίτευσης, με αφορμή τη χιλιοτραγουδισμένη σύμβαση για την πώληση πυρομαχικών στη Σαουδική Αραβία – τη σύμβαση που δεν εκτελέστηκε ποτέ, επειδή οι αγοραστές δεν ήξεραν ποιος έπρεπε να τους εκπροσωπεί.
Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για την ορθότητά της, η επιλογή του προέδρου της Βουλής να το παίξει σογκούν της μυστικότητας είναι πολιτικά ατελέσφορη. Για να στοιχειοθετηθεί η υπόθεση δεν χρειάζεται μυστικά. Αρκεί ό,τι ξέρουμε ήδη. Ούτε υπάρχει λόγος να περιοριστούν τάχα οι ευθύνες. Η προστασία για τα πρόσωπα πέραν του καθ’ ύλην αρμόδιου είναι αχρείαστη, από τη στιγμή που τα ίδια αναδέχονται δημοσίως το βάρος της υπεράσπισής του, συγχωνεύοντας έτσι και τις ευθύνες τους.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Νίκος Βούτσης κατηγορείται ότι προσαρμόζει στις ανάγκες της κυβέρνησης τον θεσμό που ενσαρκώνει. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που επικαλείται τον κανονισμό, ενώ τον έχει, μόλις μια ημέρα πριν, υποτάξει στην ατζέντα του πρωθυπουργού.
Αυτό που –τουλάχιστον για τα τελευταία, συκοφαντημένα «σαράντα χρόνια»– δεν έχει προηγούμενο είναι η απόπειρα ποινικοποίησης του κοινοβουλευτικού και δημοσιογραφικού ελέγχου· είναι η προσπάθεια να αναθεματιστεί η αντιπολίτευση ως
«αντεθνική δράση».
Κανένας δεν περιμένει από τον πρόεδρο της Βουλής θεσμικό ζεν. Oπως και κανένας δεν έχει λόγο να μπει στην εξαντλημένη κουβέντα για το «μέχρι πού θα φθάσει ο Τσίπρας» για χάρη του κυβερνητικού του εταίρου. Ούτε Βούτσης ούτε Τσίπρας υπάρχει χωρίς τον Καμμένο. Κάθε κόστος συνηγορίας υπέρ του, όσο μεγάλο κι αν φαίνεται, είναι απείρως μικρότερο από το κόστος της απώλειας της εξουσίας.
Μέχρι σήμερα η άμυνα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στα σκάνδαλα ήταν αποδοτική. Πώς; Με παρελκυστικές μπαλοθιές στο παρελθόν. Το ίδιο περιμένει κανείς να δει και τη Δευτέρα. Περιμένει έναν Τσίπρα να παράγει ηχορρύπανση, φτάνοντας, αν χρειαστεί, μέχρι το σκάνδαλο των Ερμοκοπιδών.
Η ικανότητα της κυβέρνησης να προσπερνά τις καταγγελίες με τέτοιους αντιπερισπασμούς –και η δυνατότητά της, σε δεύτερο χρόνο, να τις ενταφιάζει– έχει δημιουργήσει σε κάποιους την εντύπωση ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι άτρωτοι. Oτι έχουν βρει το ανίκητο ξόρκι για να δραπετεύουν.
Νόμιζαν κι άλλοι ότι ήταν μάγοι. Νόμιζαν ότι άντεχαν, ενώ η πολιτική τους εξουθένωση συντελούνταν αργά και αθέατα – σαν τον αέρα που φεύγει από το τρύπιο λάστιχο. Αντεξαν όλα τα σκάνδαλα μέχρι το τελευταίο. Μέχρι που «τους ηύρε ο πυρετός εξαντλημένους κιόλας ηθικώς».