Εικοστή πρώτη Νοεμβρίου. Ολομέλεια της Βουλής. Ο Ανδρέας Λοβέρδος εξηγεί από το βήμα τι διαλαμβάνουν τα έγγραφα που παραδίδει στον προεδρεύοντα Νικήτα Κακλαμάνη – και που έμελλε τις επόμενες ημέρες να αποκτήσουν συνωμοσιολογική περιωπή Πρωτοκόλλων της Σιών. Οποιος παρακολουθούσε τη συνεδρίαση ή, έστω, όποιος παρακολούθησε μια από την ντουζίνα των συνεντεύξεων που έδωσε ο Λοβέρδος τις επόμενες ημέρες θα άκουσε ότι τα μυστικά δεν είναι μυστικά. Οτι, ανεξαρτήτως της διαβάθμισής τους, τα έγγραφα δεν έχουν τίποτε ουσιαστικά νέο να μας αποκαλύψουν για την υπόθεση – παρά μόνον πιστοποιούν ποιοι και πότε έλαβαν επισήμως γνώση όσων αποκαλύφθηκαν στον Τύπο μήνες αργότερα.
Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι ο στωμύλος Λοβέρδος (αυτός, που κατηγορείται από τους συναδέλφους της μείζονος αντιπολίτευσης ότι επέσπευσε υπερβολικά τον ρυθμό των καταγγελιών, δίνοντας έτσι άθελά του την ευκαιρία στους καταγγελλόμενους να παραχώσουν κάποια ίχνη τους) έπαθε κρίση αυτοσυγκράτησης. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι αποσιώπησε μέρος του περιεχομένου των εγγράφων, για ποιο θέμα «εθνικής ασφαλείας» μιλάμε; Είναι εθνικό μυστικό μια διακρατική αγοραπωλησία που είχε την (πλην ΚΚΕ) ομόφωνη έγκριση της αρμόδιας επιτροπής της Βουλής; Ποιο απόρρητο εμποδίζει τους υπευθύνους να εξηγήσουν γιατί αυτή η συμφωνία δεν υλοποιήθηκε;
Το διαδικαστικό ζήτημα περί απορρήτου δεν διογκώθηκε βέβαια τυχαία. Χρησιμεύει σαν προπέτασμα – σαν γκρίζα φούσκα που συσκοτίζει το όντως θέμα, εκτρέποντας σε «δικονομική» φιλονικία τα αναπάντητα ερωτήματα που ήταν ήδη κατακλυσμιαία. Τυχαίος δεν είναι ούτε ο τρόπος διά του οποίου επιχειρήθηκε η διόγκωση. Το κυβερνητικό ταυτίστηκε με το εθνικό συμφέρον: Οποιος στρέφεται κατά της κυβέρνησης, στρέφεται κατά του έθνους. Το αίτημα πληροφόρησης ποινικοποιήθηκε ως προδοτική συμπεριφορά: Οποιος ζητάει να μάθει, θέτει σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια. Τα τρία έγγραφα επενδύθηκαν με ένα κουκούλι εθνικιστικού αποκρυφισμού: Τα υπερευαίσθητα μυστικά «καλώς κλείστηκαν σε θησαυροφυλάκιο», γιατί από αυτά μπορεί να εξαρτάται η υπόσταση της χώρας.
Η ένταση με την οποία η κυβέρνηση και ο κοινοβουλευτικός της κλάδος υπηρέτησαν αυτή την επιχείρηση αδιαφάνειας είναι ενδεικτικές του βάρους που έχει για τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτή η υπόθεση.
Το ενδιαφέρον είναι ότι ως βοηθοί παρέλκυσης προσφέρθηκαν και ορισμένοι παράγοντες άσχετοι με την κυβέρνηση· παράγοντες που τυπικά τουλάχιστον ταξινομούνται στην αξιωματική αντιπολίτευση και έσπευσαν να τροφοδοτήσουν τη φιλολογία, εμφανιζόμενοι οι ίδιοι ως θεματοφύλακες του απορρήτου. Είναι ενδιαφέρον, όχι βέβαια γιατί συνέβη για πρώτη φορά. Αλλά γιατί είχε σχεδόν λησμονηθεί η όχι και τόσο κρυφή αγωνία τους για την ευστάθεια της κυβέρνησης.
Είχε σχεδόν ξεχαστεί ότι για την απόξεση των στιγμάτων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπάρχουν πάντα διαθέσιμα και γαλάζια βουρτσάκια.