«Ηταν καταπληκτική η παράσταση. Αστικό θέατρο βέβαια…». Η θεατρόφιλη περιέγραφε με μια μικρή ενοχή πόσο ευχαριστήθηκε την παράσταση που παρακολούθησε σε κεντρικό θέατρο της Αθήνας.
Δεν είναι η μόνη που διστάζει να εκφραστεί. Ενα μέρος του κοινού μοιάζει ζαλισμένο από τη θεατρική υπερπροσφορά της πόλης, τις παραστάσεις που βαφτίζονται πρωτοποριακές, πειραματικές και πόσα επίθετα ακόμη. Παραστάσεις τις οποίες σε πολλές περιπτώσεις δεν κατανοεί, αλλά σπανίως το ομολογεί. Ακούραστη, όμως, η Αθήνα συνεχίζει να γεμίζει σκηνές, να στεγάζει παραστάσεις σε κατάλληλους και συνήθως ακατάλληλους χώρους. Μαζί και ομάδες, προκειμένου να εκφραστούν 400 με 500 νέοι ηθοποιοί που αποφοιτούν κάθε χρόνο από τις 40 δραματικές σχολές.
Σε πολλές περιπτώσεις στήνουν με ρεφενέ, περφόρμανς, με ελάχιστα έξοδα, σκηνικά ό,τι περισσεύει από το σπίτι των γονιών, της γιαγιάς και φίλων. Τα κάνουν όλα και συμφέρουν. Παίρνουν κείμενα τα αποδομούν, τα ξαναγράφουν. Κι ο θεατής με το ζόρι αναγνωρίζει τον Σαίξπηρ, τον Τσέχοφ ή τον Στρίντμπεργκ, ενώ σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζεται να διαβάσει πριν πάει, για να μην αισθάνεται σαν χάνος σπαζοκεφαλιάζοντας με το πού το πάει ο σκηνοθέτης.
Αν είσαι εικοσάρης και δεν πήγες ποτέ θέατρο ή δεν διάβασες τους μεγάλους δραματουργούς, κάνοντας το λάθος να αρχίσεις έτσι, έχασες. «Υπάρχει κινητικότητα και δημιουργικότητα, αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκην κίνηση και δημιουργία», μας είχε πει πρόσφατα ο Δημήτρης Λιγνάδης. Είχε επισημάνει ακόμη ότι το κοινό αδύναμο να ξοδεύει στο θέατρο, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, «αισθάνεται υποχρεωμένο να του αρέσει ό,τι βλέπει. Επιπλέον, 10-20 σάιτ το βομβαρδίζουν πως αυτό που βλέπει είναι τέχνη».