Περίεργο πράγμα, τελικώς, αυτές οι κυβερνητικές συμμαχίες δεξιάς και αριστεράς στην Ελλάδα, αν κρίνουμε και από την προχθεσινή φορτισμένη συζήτηση στη Βουλή, όπου ο δεξιός Καμμένος βρήκε την ιδανική κάλυψη από τον αριστερό Τσίπρα. Η αγαστή συνεργασία ανάμεσα στους δύο άνδρες, οι αγκαλιές και τα φιλιά μεταξύ λοιπών στελεχών και των δύο κομμάτων στις ορκωμοσίες του 2015, όλα συγκλίνουν σε μια πραγματικά «μπετόν αρμέ» συνεργασία μεταξύ φαινομενικά μόνον αταίριαστων που όμοιά της δεν νομίζω ότι έχουμε ξαναζήσει.
Μια πολιτική συμμαχία αριστεράς-δεξιάς είναι φαινόμενο που απαντά σποραδικά στα ελληνικά πολιτικά τεκταινόμενα. Λογικό για μια χώρα που πέρασε έναν τόσο τραυματικό εμφύλιο ο οποίος, πέρα από την αυστηρώς στρατιωτική πτυχή του, και αν πιστέψουμε τον σημαντικό πεζογράφο μας Αλέξανδρο Κοτζιά (που τον έζησε), κράτησε περίπου τριάντα χρόνια, ώς το 1974.
Λέγοντας «συμμαχίες» αναφέρομαι όχι μόνο στη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και στην κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και του τότε Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου το 1989. Αυτό ήταν, ως γνωστόν, το λεγόμενο «βρώμικο ’89»: βρώμικο για το ΠΑΣΟΚ αλλά και για αρκετούς παραδοσιακούς δεξιούς.
Τότε, μέσα στην αφέλεια των δεκαεννιά μου χρόνων, αισθάνθηκα ότι ζω ένα πολιτικό θαύμα: επιτέλους θα έμπαινε μια ταφόπλακα στον Εμφύλιο. Προερχόμουν από μια οικογένεια με έναν σοβαρά τραυματία θείο στον Γράμμο το 1948 (τόσο που βγήκε σε πολεμική διαθεσιμότητα όντας νεαρός ανθυπολοχαγός του πεζικού), έναν παππού δολοφονημένο στο Αγρίνιο από την ΟΠΛΑ το 1944, την ίδια χρονιά που εκτελέστηκε ο κουνιάδος του από τους Γερμανούς στο Χαϊδάρι, αφού πρώτα συνελήφθη από τα Τάγματα Ασφαλείας ως εαμίτης (συνάντησα το όνομά του σε ένα αφήγημα του Ζήση Σκάρου: Γιώργος Μπίλιος, για την ιστορία). Τα δε αδέλφια του εκτελεσθέντος έκαναν τη «θητεία» τους στα γνωστά νησιά και η γιαγιά μου, χήρα εξαιτίας των κομμουνιστών, βρέθηκε να στέλνει πακέτα στη Μακρόνησο. Η χώρα μπορεί να διχάστηκε, η οικογένεια όμως παρέμεινε δεμένη ώς το τέλος.
Πίστεψα, λοιπόν, ως αφελής νέος, ότι θα αφήναμε πίσω το φάντασμα του Εμφυλίου. Ακόμα πάντως με συναρπάζει ότι τότε συγκυβέρνησαν δύο αντίθετες ιδεολογίες από στελέχη που είχαν ζήσει από πρώτο χέρι τη βία και το αίμα. Αναγκαία δε η ακόλουθη υπενθύμιση: αρχής εξαρχής εκείνη η συγκυβέρνηση επρόκειτο να είναι προσωρινή, μεταβατική. Οπως και έγινε.
Η σημερινή κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς και της λαϊκιστικής δεξιάς κυνηγάει την ευκαιρία μιας απειλητικής μονιμότητας. Και είναι μια συγκυβέρνηση δύο ιδεολογικά αντίθετων τάσεων που εντέλει τις ενώνει ένας πολιτικός τυχοδιωκτισμός και μια φρενήρης εξουσιολαγνεία, σχηματίζοντας μιαν απόλυτα αρμονική συνύπαρξη. Η επίδειξη δύναμης εκ μέρους του κ. Τσίπρα στη Βουλή νομίζω πως εκκινεί από αυτή την αγωνία για τη διατήρηση της εξουσίας και, βέβαια, την εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ.