«Σιγά. Φοβηθήκαμε». Η περιφρονητική ειρωνεία εκσφενδονίστηκε από το προεδρείο, όπου χοροστατούσε η Τασία Χριστοδουλοπούλου, όταν ο αγορητής της Ν.Δ. έκανε μια υπαινικτική αναφορά για ειδικό δικαστήριο. Η αντιπρόεδρος συντονίστηκε έτσι με τον πρόεδρο της Βουλής, παίρνοντας θέση δίπλα του στα κυβερνητικά χαρακώματα, στη συζήτηση για το βλήμα-γκέιτ.
Σιγά το ατόπημα. Το ταμπού της ακομμάτιστης διεύθυνσης του Κοινοβουλίου έχει σπάσει από καιρό. Οι κοινοβουλευτικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπαίνουν καν στον κόπο να υποδυθούν ότι τηρούν τους τύπους. Σταγόνα σταγόνα, συνεδρίαση τη συνεδρίαση, η ζωή του Κοινοβουλίου έχει εμποτιστεί από αυτό το νέο ήθος, σε τέτοιο βαθμό ώστε οι οπαδικές συμπεριφορές, όπως η προχθεσινή της Χριστοδουλοπούλου, να θεωρούνται μόνιμη συνθήκη της διαδικασίας – ρουτίνα ανάξια λόγου. Εδώ ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλάει –έστω και με μικροφωνισμούς– μέσα από τον Τσίπρα· γιατί πρέπει να μας απασχολεί που μέσα από την Τασία μιλάει η Ζωή;
Θα περίμενε κανείς ότι η πτέρυγα των αριστερόφωνων του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία ανήκει και η Χριστοδουλοπούλου, θα υπέμεινε ως αναγκαία ταλαιπωρία την υπεράσπιση του Καμμένου. Θα περίμενε κανείς αποστάσεις.
Ωστόσο, τα παλαιά, όπως και τα νέα, μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος έδειξαν ότι έχουν εκμηδενίσει την απόσταση από τους ΑΝΕΛ. Οι αντιδράσεις τους εντός της αίθουσας, και κυρίως η διαχείριση του απόηχου της συζήτησης απ’ όσους εμφανίστηκαν την επομένη στα media, δείχνουν ότι αδημονούσαν να ακούσουν το παράγγελμα της στράτευσης υπέρ του εταίρου.
Αν φάνηκε κάπου περισσότερο ο φιλοκαμμενικός ακτιβισμός των πρωτοσυριζαίων που παριστούν την εσωκομματική μειοψηφία είναι στην έκβαση του ανθρωπιστικού επιχειρήματος για την Υεμένη. Οι ενστάσεις τους είχαν επιπόλαια ερμηνευθεί ως «ξέσπασμα» κατά του ελάσσονος εταίρου – πολιτικά άσφαιρο μεν, αλλά «ξέσπασμα».
Ο ίδιος ο Καμμένος εμφανίζεται τώρα έτοιμος να αποδεχτεί την κοινοβουλευτική πάσα του Νίκου Φίλη – ο οποίος ζήτησε χθες και επισήμως να συζητηθεί η ανάκληση της έγκρισης για συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία. Χάρη στο αριστερό φτυάρι που του δανείζουν οι συνεταίροι του, ο υπουργός Αμυνας ετοιμάζεται να ενταφιάσει την υπόθεση – ενταφιασμός που εκτός από προπαγανδιστικά πρόσφορος μπορεί να αποβεί και νομικά σημαντικός.
Μέχρι προχθές, η κριτική στα παλαιά στελέχη της Αριστεράς ήταν ότι, παρά τον θόρυβο που κατά καιρούς παράγουν, καταλήγουν να καταπίνουν όλες τους τις ενστάσεις. Οτι, κατά το δημοσιογραφικό κλισέ, «κατασκευάζουν άλλοθι» για τον εαυτό τους, προκειμένου να εξακολουθήσουν να συμβιβάζουν την ιδεολογική τους ταυτότητα με μια αποϊδεολογικοποιημένη εξουσία. Τώρα φαίνεται ότι έχουν πλεόνασμα υλικού. Τώρα, σαν μεσάζοντες ανθρωπισμού, κατασκευάζουν άλλοθι και για τον Καμμένο.