Η Βόρειος Κορέα ευρίσκεται μακράν· όντως πολύ μακράν, ώστε να ασχοληθεί κανείς με τα εκεί διαδραματιζόμενα. Αρκεί η βάσανος της χώρας μας. Αρκούν η καταβαράθρωση της οικονομίας και η έκπτωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος που, ενώ ταυτίζεται εξ ανάγκης πλέον ως προς το αναπόδραστο ευθυγραμμίσεώς του με τα ευρωπαϊκώς ισχύοντα, σπαράσσεται εις τη Βουλή ως σε ρωμαϊκή αρένα.
Η στήλη δεν φιλοδοξεί να αξιολογήσει τους κινδύνους για την περιφερειακή ή, ακόμη περισσότερο, για την παγκόσμια σταθερότητα, που εκπηγάζουν από την αφροσύνη ενός στυγνού δικτάτορος. Ούτε αποπειράται να σταθμίσει αν το πυραυλικό ή πυρηνικό πρόγραμμα της Βορείου Κορέας είναι όντως αξιόπιστο ή ότι απλώς δίδει τη δυνατότητα επεκτάσεως της στρατιωτικής προστασίας των ΗΠΑ σε χώρες της περιοχής, που θα κληθούν βεβαίως να καταβάλουν το αναγκαίο τίμημα.
Υπάρχει όμως θέμα μείζονος σπουδαιότητος, που δεν είναι άλλο από την καταβαράθρωση του κύρους ηγετών κρατών αδιαμφισβήτητης ισχύος. Οι προειδοποιήσεις του όποιου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών ή ηγετών της Δύσεως –και όχι μόνον– δεν οδηγούν σε αναδίπλωση αφρόνων δικτατόρων, αλλά έχουν ως συνέπεια την αύξηση της προκλητικότητός τους.
Κατέστη, εν ολίγοις, προφανές ότι η αποτρεπτική στρατηγική –που εφαρμόσθηκε με επιτυχία σε όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου– έπαυσε να ισχύει σε επίπεδο ταραξιών. Η σοβιετική αυτοκρατορία κατέρρευσε δίχως να πέσει έστω και ένας πυροβολισμός. Αλλά για τη συντριβή φυλάρχων επί της ουσίας απαιτήθηκε άμεση στρατιωτική εμπλοκή της Δύσεως. Διότι ο Κιμ Γιονγκ Ουν δεν είναι ο πρώτος, καθώς είχαν προηγηθεί ο Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ, ο Μουαμάρ Καντάφι της Λιβύης και ο Μπασάρ αλ Ασαντ της Συρίας.
Δίχως αμφιβολία οι μεγάλες δυνάμεις ενεργούσαν με τρόπο πανομοιότυπο διαχρονικώς. Η τεράστια διαφορά σε σύγκριση με το παρόν ήταν ότι μετά τη συντριβή τού όποιου αντιπάλου επιβαλλόταν σύστημα διακυβερνήσεως λειτουργικό. Αυτό συνέβη επιτυχώς μετά τον τελευταίο Μεγάλο Πόλεμο, με τη μετάλλαξη της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Οχι όμως πλέον σήμερα.
Το «ιδεώδες» της παγκοσμιοποιήσεως, του «εκδημοκρατισμού» των καθεστώτων απλώς οδήγησε σε απορρύθμιση, σε αταξία και χάος. Το ανησυχητικότερο όλων είναι ότι αποδιοργανώθηκε ταυτόχρονα σύμπασα η Δύση. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, βάλλεται ανηλεώς από το σαθρό αμερικανικό κατεστημένο. Η Ευρώπη απειλείται από την άνοδο των αντισυστημικών κομμάτων. Είναι η εποχή των πάσης φύσεως ταραξιών.