Ο Γιάννης Καισαρίδης γεννήθηκε το 1959 στη Βέροια. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες, ελληνική φιλολογία και θέατρο. Ζει και εργάζεται στη Βέροια. Εχει εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων: το «Χρονικό μιας πρεμιέρας» (1997), τις «Συναντήσεις και ενοχές» (το 2000 ήταν υποψήφιο για το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος, καθώς και για το βραβείο του περιοδικού «Διαβάζω»), τη «Μισάντρα» (το 2005 απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος). Τελευταίο του βιβλίο το μυθιστόρημα «Αποτομή», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νησίδες.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Μαρτυρίαι», «Αίτια» (Καλλίμαχος), «Η Ελευθερία» (Επίκτητος), «Το άκυρο αύριο» (Κοσμάς Χαρπαντίδης), «Μακεδονικά αποσημειώματα» (Θανάσης Παπαζώτος), «Η σκηνή της τζαζ» (Ερικ Τζ. Χόμπσμπομ).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Ενας που «πέθανε αναστημένος» στο βιβλίο του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη. Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση γιατί «…δεν μπορώ να δεχθώ από τύχης τη ζωή και από τύχης το θάνατο»…
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη, να συνεχίζαμε τη συζήτηση που αφήσαμε στη μέση μια μέρα του 1990…
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Κανένα.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Λήθη και Λίνκολν» τού George Saunders.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πολλά δεν έχω διαβάσει.
Η «Αποτομή» πραγματεύεται…
Μέσω μιας ετήσιας ανακύκλωσης τού φαινομένου «γέννας – θανάτου – ανάστασης», ο κεντρικός ήρωας αναζητά: Σταυρό, Σώματα, Θησαυρό, Αλήθεια, Γλώσσα, Γραφή. Προσπαθεί επιμόνως να σμίξει μες στον χρόνο αφετηρία και τέρμα, καθώς πιστεύει ότι όλα υπόκεινται στη διαδικασία τού «Ε π έ σ τ ρ ε φ ε». Μάλλον ευλόγως, τίθεται έμμεσα διαρκώς το ερώτημα: πώς με το ίδιο υλικό προκύπτει νέος κόσμος;
Επειτα από σειρά συλλογών διηγημάτων, τώρα μυθιστόρημα. Δύσκολο το άλμα;
Δύσκολο. Πρωτόγνωρο. Μες στη θάλασσα, αντί να πάω κάθετα βαθιά, ξανοίχτηκα στο βάθος του υδάτινου ορίζοντος…
Εχετε Fb, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Δεν έχω.