Μια «συνολική πρόταση για το πώς πρέπει να συνεχίσουμε μέχρι το 2019» επεξεργάζεται η κυριότερη εσωκομματική ομαδοποίηση στον ΣΥΡΙΖΑ, η κίνηση των «53+». Στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος, στο εσωτερικό του μεγαλύτερου κυβερνητικού εταίρου προκαλούνται αναταράξεις: όπως και όλες οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις έτσι και αυτή «έσπρωξε» στο τέλος του προγράμματος ορισμένες από τις πιο δύσκολες δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι των εταίρων.
Την ίδια στιγμή, φαίνεται ότι δίδεται μάχη στο εσωτερικό του κόμματος, η οποία θα κλιμακωθεί το επόμενο διάστημα, για τον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών που θα έχει η μεταμνημονιακή εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι «53+» ζητούν πιεστικά τη σύγκληση της Κεντρικής Επιτροπής για να συζητηθούν όλα αυτά τα ζητήματα και έχουν λάβει διαβεβαιώσεις ότι αυτό θα γίνει λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Εκεί σκοπεύουν να καταθέσουν μια συνολική πρόταση για το πώς πρέπει να συνεχίσουν κόμμα και κυβέρνηση.
Η έναρξη των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών έφερε τις προηγούμενες ημέρες στην επιφάνεια έντονες επιφυλάξεις και προβληματισμό για τους κυβερνητικούς χειρισμούς. Οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν στο εσωτερικό του κόμματος αλλά και οι αντιδράσεις που εισέπραξαν στην Κουμουνδούρου από την κομματική βάση δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος που δημιουργείται στον ΣΥΡΙΖΑ κάθε φορά που αναγκάζεται, ως κυβέρνηση, να έρθει αντιμέτωπος με το κινηματικό παρελθόν του και δεσμεύσεις που λειτούργησαν ως «όχημα» για την εξουσία.
ΔΕΗ και τράπεζες
Το ζήτημα της ΔΕΗ και η πώληση μονάδων της εταιρείας, επίσης κεντρικό θέμα της τρίτης αξιολόγησης, είναι ένα ακόμη παράδειγμα. Σημαντικό μέρος κομματικών στελεχών υποστηρίζουν ότι το άτυπο μορατόριουμ που η κυβέρνηση επιμένει ότι έχει συνομολογηθεί με τις τράπεζες δεν επαρκεί. Οτι μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει και να βρεθεί η κυβέρνηση προ αιφνιδιασμού και οι δανειολήπτες προ δυσάρεστων εκπλήξεων. Ετσι, ζητούν να νομοθετηθεί ένα συγκεκριμένο πλαίσιο προστασίας.
Στη μεγάλη εικόνα, καθώς ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας μιλάει ήδη για τη μεταμνημονιακή εποχή, η εσωκομματική αντιπολίτευση ζητεί να έχει λόγο και ρόλο στη διαμόρφωση αυτής της επόμενης ημέρας. Ενα αρχικό σχόλιο που γίνεται είναι ότι «είναι πολύ αισιόδοξος ο Τσίπρας που βαφτίζει καθαρή την έξοδο από το μνημόνιο». Οπως σχολιάζουν εκείνα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζονται τουλάχιστον επιφυλακτικά έναντι αυτού του αφηγήματος, η εμπειρία τόσο από τον σχεδιασμό που είχε γίνει το 2014, ενόψει της ολοκλήρωσης τότε του δεύτερου μνημονίου, αλλά και οι διαθέσεις των πιστωτών δεν αφήνουν μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.
Θεωρώντας, λοιπόν, ότι ένα «χαλινάρι» θα συνεχίσει να υφίσταται και μετά τον Αύγουστο του 2018 και την τυπική ολοκλήρωση του προγράμματος, ζητούν να δοθεί από τώρα μάχη για τον προσδιορισμό των χαρακτηριστικών που θα έχει η επομένη του μνημονίου ημέρα. Και θέτουν ως κεντρικό ζητούμενο να καταβληθεί μια σοβαρή προσπάθεια αναδιανομής, όχι με χαρακτηριστικά επιδοματικής πολιτικής αλλά στην κατεύθυνση αναλογικής ελάφρυνσης από τα βάρη εκείνων που σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος της κρίσης. Παράλληλα, ως ζητούμενο της μεταμνημονιακής εποχής προκρίνεται και το θέμα των πολιτικών συμμαχιών, καθώς η ολοκλήρωση του προγράμματος, ως συνδετικός ιστός με τους ΑΝΕΛ, θα εκλείψει.
Μέσα σε αυτή τη συζήτηση εκδηλώθηκε διαφορετική προσέγγιση και για το ζητούμενο των προσπαθειών σχηματισμού κυβέρνησης στη Γερμανία. Ο κ. Τσίπρας κάλεσε τον Μάρτιν Σουλτς να προχωρήσει στη λογική επανάληψης του μεγάλου συνασπισμού. Για την κυβέρνηση, άλλωστε, ο σχηματισμός κυβέρνησης στη Γερμανία επείγει, καθώς από αυτόν συναρτάται και το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης.
Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, όπως αποτυπώθηκε και σε άρθρο των Πάνου Λάμπρου και Μιχάλη Υδραίου, στελεχών των «53+», υπάρχει η άποψη ότι η συμμετοχή Σουλτς σε μια κυβέρνηση με την Αγκελα Μέρκελ θα ανακόψει την πορεία απομάκρυνσης της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας από τον εναγκαλισμό με νεοφιλελεύθερες πολιτικές και θα δυσκολέψει το εγχείρημα δημιουργίας ρηγματώσεων στη νεοφιλελεύθερη κυριαρχία στην Ευρώπη, στο οποίο θεωρητικά επενδύει ο ΣΥΡΙΖΑ για μια συνολική στροφή της ευρωπαϊκής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.