Δεν το πίστευαν. Δεν το ήθελαν. Αλλά το πάθος για την καρέκλα επικράτησε. Και γι’ αυτό το έκαναν. Ψήφισαν νόμους που υπαγόρευσαν οι εταίροι μας, τέτοιους που άλλη κυβέρνηση ούτε θα τολμούσε ούτε θα της επέτρεπε ο κόσμος να ψηφίσει. Ενας τέτοιος νόμος –που εμφανίστηκε τον Ιούλιο στην έκθεση του ΔΝΤ για την Ελλάδα– αφορά τις απεργίες. Η κυβέρνηση ακολούθησε τη διατύπωση της έκθεσης κατά λέξη: κατέθεσε νομοσχέδιο για την απαρτία στις συνελεύσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων με συμμετοχή του 50% (από το 1/3 που ισχύει), όπως απαιτούσε η έκθεση. Επειδή, όμως, δεν πιστεύει στη δημοκρατία, νόθευσε την ουσία του. Εκανε αναφορά σε «οικονομικά τακτοποιημένα μέλη» και είναι γνωστά τα παιχνίδια που παίζονται γύρω από αυτό. Επίσης, δεν έκανε καμία αλλαγή στις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις, ούτε στον χρόνο προειδοποίησης της εργοδοσίας.
Η αντίδραση των εργατοπατέρων είναι μία ακόμα εκφυλισμένη «γενική» απεργία για τα μάτια, που θα υποστούμε στις 14 του μηνός. Μία ακόμα απεργία που δεν έχει αντίκρισμα παρά μόνο στα (δημόσια) μέσα μαζικής μεταφοράς και στη (δημόσια) τηλεόραση. Μία ακόμα δηλαδή ταλαιπωρία των εξουθενωμένων πολιτών για το τίποτα.
Ωστόσο, ακόμα και έτσι μπαίνει ένα φρένο στην ασυδοσία των εργατοπατέρων, που μεταχειρίζονται τους εργαζομένους ως πιόνια για τα προσωπικά τους συμφέροντα. Και επειδή οι πολιτικές αποφάσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ των προθέσεων, οφείλουμε –όσοι νοιαζόμαστε για τον τόπο και όχι για τα κόμματα– να ενθαρρύνουμε την κ. Αχτσιόγλου και την κυβέρνηση συνολικά για κάθε εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση. Ακόμα και αν είναι ατελής, ακόμα και αν νοθεύει τις προτάσεις των εταίρων μας, χαράζει ένα δρόμο που μπορεί στο μέλλον να διευρυνθεί από μεταρρυθμιστικές κυβερνήσεις, όπως πολλοί πιστεύουν ότι θα είναι η κυβέρνηση Ν.Δ. του κ. Μητσοτάκη.
Οφείλουμε, ωστόσο, να επισημάνουμε προς τη Ν.Δ. ότι δεν μπορεί να παριστάνει το μεταρρυθμιστικό κόμμα όταν αντιπολιτεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιγράφοντας τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ όταν εκείνος ήταν στην αντιπολίτευση. Δεν πείθει δηλαδή όταν π.χ. τον αποκαλεί «ανάλγητο» για τους απολύτως αναγκαίους και κοινωνικά δίκαιους πλειστηριασμούς ακινήτων που πραγματοποιεί, έστω και χωρίς να τους πιστεύει. Νομίζω ότι μπουχτίσαμε λαϊκισμό και όταν επαναλαμβάνεται η ιστορία, επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Το είπε και ο Μαρξ.