Στην Ελλάδα, λένε, όλα γίνονται τραγούδι. Ολα εκτός από το ίδιο το τραγούδι που δεν του αρκεί να μείνει τραγούδι –που φιλοδοξεί να γίνεται πολιτική. Το έχουν κληρονομήσει αυτό κυρίως οι θεράποντες του έντεχνου: Τους φαίνεται ότι η τέχνη τους μένει λειψή, αν είναι αστράτευτη. Αν δεν διεκδικεί νομιμοποίηση από κάποιο «κοινωνικό μήνυμα» έξω από τον εαυτό της.
Αυτήν την παράδοση συνεχίζει και η Νατάσσα Μποφίλιου που δεν χάνει πότε την ευκαιρία να μοιραστεί τα πολιτικά της φρονήματα. Πρόκειται βέβαια για φιλοδοξία θεμιτή. Γιατί να θέλει κανείς να μείνει στην πίστα του διασκεδαστή; Γιατί να μην αξιοποιήσει τη δημοσιότητα που του παρέχει η πίστα για σκοπό κοινωφελή;
Ο τρόπος αυτός είναι τόσο συνηθισμένος, ώστε να μοιάζει ανεξήγητη η σφοδρότητα των αντιδράσεων που προκάλεσε η –δεδηλωμένη ψηφοφόρος του ΚΚΕ– Μποφίλιου, επειδή αποφάνθηκε ότι η «Ευρωπαϊκή Ενωση είναι δικτατορία».
Θα ήταν, όντως, ανεξήγητες οι αντιδράσεις, αν δεν υπήρχαν τα κοινωνικά δίκτυα. Το νέο μέσο έχει τη δική του γλώσσα. Νομίζεις ότι τη μιλάς, ενώ σε μιλάει εκείνη. Σου εκμαιεύει την παρόρμηση της στιγμής –την πηγαία βρισιά– και της δίνει ηχώ δημόσιου λόγου. Της επιτρέπει να αντηχήσει στην ψηφιακή αγορά και να βρει έτσι ακαριαία «νομιμοποίηση».
Χείμαρροι τέτοιας χολής σχηματίζονται με την ίδια ευκολία σε όλες τις πολιτικές επικράτειες – και στην αντιευρωπαϊκή της Μποφίλιου και στη φιλοευρωπαϊκή που αναθεματίζει την Μποφίλιου ως «χαζοβιόλα».
Αν ξεπεράσει κανείς τις χοντράδες· αν ξεπεράσει το παράπλευρο ξεμάλλιασμα μεταξύ εκείνων που συγκινούνται από τα τραγούδια της Μποφίλιου και των άλλων που βρίσκουν τον συναισθηματισμό τους αφύσικα κατσαρωμένο, τι απομένει; Απομένει μια αλυσίδα από διακηρύξεις που θα μπορούσε κανείς να διαβάσει σε μια μπροσούρα της ΚΝΕ ήδη προτού γεννηθεί η Μποφίλιου.
Η διαίρεση του κόσμου σε «δράκουλες» και «αγωνιστές», η μαγεία του αρχηγού που θα μας λυτρώσει, ο μύθος του βουνού – όλα αυτά είναι πιο παλιά και από το τσάι του βουνού. Και πάντως, δεν συνιστούν σκάνδαλο. Το μόνο σκάνδαλο είναι ότι τέτοια κλισέ καταφέρνουν να προκαλέσουν σκάνδαλο.
Οι μποφιλικοί υπερασπίστηκαν την Μποφίλιου –και η ίδια τον εαυτό της– ως μια τολμηρή φωνή που τιμωρήθηκε επειδή τάχα είπε κάτι «επαναστατικό». Αλήθεια, όμως, πόσο επαναστατικό είναι να κολακεύεις την εξουσία – τον ΣΥΡΙΖΑ που «είχε καλές προθέσεις»; Πόσο τολμηρό είναι να συντονίζεσαι με μια συνθηματολογία («η Ευρώπη των τραπεζών») τόσο ξεθυμασμένη, ώστε δεν την επικαλούνται πια ούτε εκείνοι που κάποτε τη χρησιμοποίησαν ως δημαγωγικό δόκανο;
Η «τόλμη» της Μποφίλιου είναι mainstream. Οχι ζωντανό mainstream, όπως τα τραγούδια της, αλλά νεκροζώντανο. Ληγμένες κοινοτοπίες που πλέουν ακόμη στην κοίτη του κυρίαρχου ρεύματος σαν νεκρά ψάρια.