Δεν πρόλαβε να παινέψει τον κ. Ευκλείδη Τσακαλώτο ο σύντροφός του κ. Νίκος Φίλης για την ταχύτατη ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς και η κυβέρνηση ξανάρχισε τα πέρα-δώθε για όσα ήδη είχε συμφωνήσει. Αργά τα μεσάνυχτα, την ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα, η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, μπροστά στον κίνδυνο σοβαρών αντιδράσεων στο ζήτημα της αλλαγής των προϋποθέσεων για κήρυξη απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία, αναδιπλώθηκε. Απέσυρε την επίμαχη διάταξη. Για «νομοτεχνικές βελτιώσεις» είπαν «κύκλοι του υπουργείου Εργασίας, κάτι που επιβεβαίωσε και η κ. Εφη Αχτσιόγλου, μιλώντας στο Πρώτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ. Οταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους αν αυτή η καθυστέρηση σημαίνει και διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς, η υπουργός δήλωσε ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχει γίνει ενδελεχής συζήτηση για το θέμα και δεν χρειάζεται περισσότερη.
Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα να μην αποφασίζει μια δράκα συνδικαλιστών με την παρέα τους για το έσχατο μέσο πάλης και να να έχει λόγο η πλειοψηφία των μελών ενός σωματείου, συζητείται από το 1985. Τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου προσπάθησε να περάσει το διαβόητο άρθρο 4 που περιόριζε την εξουσία των εργατοπατέρων και προέβλεπε να κηρύσσονται απεργίες μόνο όταν συμφωνεί η πλειοψηφία των μελών ενός πρωτοβάθμιου σωματείου. Συνεπώς, το ερώτημα είναι απλό. Αφού έχει γίνει τόσο ενδελεχής συζήτηση –έστω για δύο χρόνια όπως είπε η υπουργός– γιατί το νομοσχέδιο της κ. Αχτσιόγλου δεν ήταν νομοτεχνικά άρτιο και χρειάζεται βελτιώσεις; Τόσο ανίκανες είναι οι υπηρεσίες του υπουργείου της ή τρέχει κάτι άλλο;
Το δημοκρατικό δικαίωμα των απλών εργαζομένων να αποφασίζουν πλειοψηφικά για τις απεργίες τους συζητείται μέχρι σήμερα και είναι αμφίβολο αν θα περάσει, παρά το γεγονός ότι κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα η αξιολόγηση και ο σχεδιασμός του Μαξίμου για το δικό του σόου «βγήκαμε στις αγορές». Αντιθέτως, και αυτή η κυβέρνηση πέρασε τις περικοπές μισθών και συντάξεων και μάλιστα χωρίς τον παραμικρό κλυδωνισμό ή αναταράξεις. Οι προηγούμενες, έχαναν πέντε, έξι βουλευτές σε κάθε μνημόνιο. Αυτή, σε ό,τι αφορά τη συνοχή της, αποδείχθηκε βράχος.
Το πρόβλημα και των τριών προγραμμάτων διάσωσης –αυτά που λέμε μνημόνια– ήταν ότι ισχυροί κομματικοσυνδικαλιστικοί παράγοντες φρέναραν κάθε διαρθρωτική αλλαγή μέχρις ότου γινόταν αναγκαστική η περικοπή των εισοδημάτων όλων των πολιτών. Κόλλησαν σαν στρείδια στα προνόμιά τους και αυτά τα προνόμια τα πληρώνει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Κάποιοι είχαν την αίσθηση ότι ετούτη η κυβέρνηση μπορεί να περάσει όσα δεν κατάφεραν οι άλλες κυβερνήσεις. Οι επόμενες μέρες θα δείξουν του λόγου το ασφαλές. Αλλιώς, οι πολιτικές εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.