Ελλάδα επιθυμεί αναβάθμιση, όχι απλώς βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, και υπό αυτό το πρίσμα προσκάλεσε τον Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα. Σε αυτό το πνεύμα είναι έτοιμη να συζητήσει όλα τα μείζονα ζητήματα που επιβαρύνουν τις σχέσεις των δύο χωρών, είτε αυτά είναι διμερείς διαφορές είτε έχουν διεθνή διάσταση, όπως είναι φυσικά το Κυπριακό. Είναι μια ευκαιρία να επιδείξει ανάλογη διάθεση και ο Τούρκος πρόεδρος, εάν το επιθυμεί ειλικρινά.
Είναι πολλά τα θέματα και είναι σοβαρά. Δεν θα λυθούν σε μία επίσκεψη. Ωστόσο, θα μπορούσε να αλλάξει το κλίμα. Το βάρος γι’ αυτό πέφτει στον κ. Ερντογάν· είναι ο πιο ισχυρός. Αν και ο συσχετισμός δυνάμεων δεν είναι όσο δεδομένος νομίζουν κάποιοι.
Η εξίσωση καθίσταται πιο περίπλοκη εάν συνυπολογισθούν το ανοικτό μέτωπο της Τουρκίας στα νοτιοανατολικά και η αποδυνάμωση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων, ιδιαίτερα της αεροπορίας, λόγω των διώξεων μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα.
Σε ό,τι αφορά κάποια από τα θέματα, οι προσφυγικές ροές είναι ένα ανθρωπιστικό ζήτημα. Δεν μπορεί να αποτελούν μοχλό πίεσης προς την Ε.Ε., και η Ελλάδα να είναι το θύμα.
Στο Αιγαίο, οι διερευνητικές επαφές μπορούν να καταλήξουν σε μια «λειτουργική» διευθέτηση, η οποία πάντως δεν θα αγνοεί τα δικαιώματα που απορρέουν από το Δίκαιο της Θάλασσας.
Για τους «οκτώ», η κριτική που ο κ. Ερντογάν ασκεί στην Αθήνα είναι μετέωρη και άδικη. Η ελληνική Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη και δεν μπορεί να εγκαλείται μια χώρα-μέλος της Ε.Ε. γιατί δεν παρεμβαίνει στη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Στο Κυπριακό, είναι προφανώς παράλογο και αναχρονιστικό να εγγυάται μια τρίτη χώρα την εύρυθμη λειτουργία ενός πλήρους μέλους της Ε.Ε. και να διατηρεί στρατό στο έδαφός της. Υπάρχουν άλλοι τρόποι διασφάλισης της ασφάλειας των Τουρκοκυπρίων.
Ο κ. Ερντογάν αντιλαμβάνεται πως η Ελλάδα μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στο ευρωτουρκικό παζλ. Την ώρα που πολλές ευρωπαϊκές χώρες δεν θέλουν την Τουρκία, και πολλές το δηλώνουν ευθαρσώς, η Ελλάδα επιμένει ότι δεν πρέπει να διαρραγούν ολοκληρωτικά οι σχέσεις και ότι η διασύνδεση της Ε.Ε. με την Τουρκία πρέπει να παραμείνει ζωντανή. Είναι μια θέση που η Ελλάδα πιστεύει και προβάλλει. Οχι μόνο στους κόλπους της Ενωσης, αλλά και εκτός, όπως έδειξαν οι δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα στο πλευρό του Ντόναλντ Τραμπ, στον Λευκό Οίκο.
Με τις ενέργειές του στο εσωτερικό, αλλά και τη ρητορική του έναντι άλλων χωρών, ο Τούρκος πρόεδρος οδηγεί τη χώρα του στην απομόνωση. Ομως, έχει αρχίσει να διαπιστώνει ότι οικονομικά δεν έχει την πολυτέλεια μιας πλήρους ρήξης με την Ευρώπη. Υπό αυτό το πρίσμα, έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει να οικοδομήσει γέφυρες, και η Ελλάδα αποτελεί μια αυτονόητη επιλογή.
Αλλά πρέπει να κάνει κάποιες πρώτες κινήσεις. Θα μπορούσε να ξεκινήσει με τρία βήματα, χωρίς κόστος για τον ίδιο και τη χώρα του. Να άρει το αναχρονιστικό και απαράδεκτο casus belli, την επίσημη απειλή πολέμου κατά της Ελλάδας, να περιορίσει την παραβατική συμπεριφορά στο Αιγαίο, ιδιαίτερα στον εναέριο χώρο που μπορεί να οδηγήσει και σε ατύχημα –δεν χρειάζονται τρεις χιλιάδες πτήσεις για να διαμηνύσει τις θέσεις του– και να υπακούσει στο μυαλό, όχι στην καρδιά του, όταν θα μιλήσει στη Θράκη.