Δημήτρης Κουτσούμπας: Απολιθώματα

Δημήτρης Κουτσούμπας: Απολιθώματα

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Οι περισσότεροι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν θάψει μέσα τους έναν κομμουνιστή. Αυτό τους καθιστά περισσότερο ευάλωτους στα πυρά του ΚΚΕ και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, απ’ ό,τι στην αντιπολίτευση της Ν.Δ. Η κριτική, ας πούμε, ότι δεν προχωράει το Ελληνικό ηχεί στα συριζαϊκά αυτιά σαν φιλοφρόνηση. Τα συνθήματα για τους πλειστηριασμούς ή τις απεργίες ηχούν σαν τύψη.

Δεν είναι βέβαιο ότι μπορούν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να ακούσουν τον εσωτερικό τους κομμουνιστή να τους φωνάζει μέσα από τον μνημονιακό τάφο του. Ακόμη κι εκείνοι που δίνουν φωνή στον κεκοιμημένο –ακόμη κι εκείνοι που ομνύουν στο «ρωμαλέο εργατικό κίνημα»– καταλήγουν πάντα να ψηφίζουν αυτά που καταγγέλλουν.

Η αφύπνιση του ΚΚΕ, και η «ρωμαλέα» επανεμφάνισή του στο πεζοδρόμιο, δεν φαίνεται ικανή να κλονίσει την εθελουσία κώφωση της συμπολίτευσης. Μπορεί, ωστόσο, να προκαλεί μικρά βραχυκυκλώματα, τα οποία το Μαξίμου μάλλον δεν είχε υπολογίσει όταν σχεδίαζε να «σκουπίσει» διαμιάς την τρίτη αξιολόγηση. Χωρίς, ας πούμε, το αίτημα του ΚΚΕ για ονομαστική ψηφοφορία, η κυβέρνηση δεν θα είχε υποχρεωθεί να αποσύρει την τροπολογία για τις απεργίες.

Η αλλαγή προβλέπει ότι για την απεργία σε μια επιχείρηση πρέπει να ψηφίζουν τουλάχιστον οι μισοί από τους εγγεγραμμένους στο σωματείο – ενώ μέχρι σήμερα αρκούσε το ένα τρίτο. Αφορά δε μόνο τα πρωτοβάθμια σωματεία. Αν αξίζει να επαναλάβει κάποιος αυτές τις λεπτομέρειες, είναι για να μετρήσει το μέγεθος της δραματοποίησης. Αυτό που ο Δημήτρης Κουτσούμπας χαρακτήρισε αρχή «απαγόρευσης ενός ιερού δικαιώματος» –προκαλώντας ηθικό σοκ στα στελέχη και media του ΣΥΡΙΖΑ– είναι απλώς ο όρος να υπάρχει πραγματική απαρτία.

Για το ΚΚΕ, το ζήτημα δεν έχει μόνο δογματική σημασία. Πλήττει και την ισχύ των κομματικών του δικτύων. Πλήττει, βεβαίως, και τα εναπομείναντα ερείσματα του ΣΥΡΙΖΑ στον δημοσιοϋπαλληλικό συνδικαλισμό. Δεν πλήττει όμως και το συνδικαλιστικό κίνημα; Για να μπορούσε να το πλήξει, θα έπρεπε το κίνημα να υπάρχει – να υπάρχει έξω από τα οργανωτικά απολιθώματα που το υποδύονται. Για να έχει σημασία η λειτουργία των επιχειρησιακών σωματείων, πρέπει να υπάρχουν επιχειρήσεις. Πρέπει να υπάρχει μια χώρα όπου η ύπαρξη εργαζομένων θα λογίζεται ως προϋπόθεση για την ύπαρξη συνδικαλιστών.

Μέχρι προχθές ακόμη και τα απολιθώματα ήταν ιερά. Το γεγονός ότι μία λεπτομέρεια του συνδικαλιστικού νόμου του 1982 μπορεί σήμερα να αναθεωρηθεί χωρίς να καεί η Αθήνα, δεν οφείλεται μόνο στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση. Οφείλεται και στη χρόνια κατάχρηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων – κατάχρηση που τα απονομιμοποίησε κοινωνικά, καθιστώντας πιο εύκολη τη νομοθετική περιστολή τους.

«Θα μείνετε στην ιστορία ως μια καρικατούρα αυτού που ονομαζόταν Αριστερά», είπε στους άσπονδους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ ο Κουτσούμπας. Ομως, η ζώσα καρικατούρα του συνδικαλισμού έχει πολλούς πατέρες.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή