Αν ήθελε κάποιος να αναπαραστήσει με μια γραμμή την πολιτική πορεία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, επίσημου επισκέπτη της Ελλάδας, δεν θα σκεφτόταν την ευθεία, με κατεύθυνση είτε προς τα πάνω, για να σημαδεύει την άνοδό του στους ουρανούς της σουλτανικής δόξας, είτε προς τα κάτω, σαν εικόνα της φθοράς του. Ούτε και σε μια τεθλασμένη γραμμή με τα πάνω και τα κάτω της θα πήγαινε ο νους του, γιατί ακόμα κι αυτή κάτι έχει από ομαλότητα, από κανονικότητα· από πράγματα δηλαδή που απουσιάζουν από την πορεία του Τούρκου προέδρου. Σε τι θα κατέληγε; Ισως στην κίνηση της σβούρας: περιστροφές όλο και μικρότερες, όλο και ασταθέστερες, σε μια περιδίνηση που φαντάζει αιώνια στο ξεκίνημα, αλλά το τέλος της είναι δεδομένο. Στο κέντρο των κύκλων ένα θηριώδες «εγώ», που μόνο ύμνοι τού πρέπουν, ανάκτορα φαραωνικά και πιστοί, όχι φίλοι ούτε οπαδοί. Πιστοί θρησκευτικού τύπου.
Θα πουν αρκετοί, που δεν δίνουν μεγάλη σημασία σε λεπτομέρειες όπως η καθυπόταξη των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης, η ασφυκτική λογοκρισία, οι χιλιάδες τιμωρητικές απολύσεις και οι πάμπολλες αναίτιες φυλακίσεις αντιφρονούντων και Κούρδων, ότι ο Ερντογάν βελτίωσε αρκετούς οικονομικούς δείκτες της Τουρκίας, τη διατήρησε στους G20 κ.τ.λ. Αν απαντούσε κανείς μένοντας στο οικονομικό πεδίο, δεν θα μπορούσε παρά να αναφέρει την απαξίωση της τουρκικής λίρας, τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος υπέρ διαπλεκομένων και την καταστροφική επίδραση στον τουρισμό των «θυμικών» αντιδράσεων του Ερντογάν, δηλαδή της παράφορα λαϊκιστικής και εθνικιστικής ρητορικής του. Τη μια χρονιά αποφεύγουν την Τουρκία οι Ρώσοι, την επόμενη οι Δυτικοευρωπαίοι, οι Γερμανοί κυρίως και οι Ολλανδοί, κ.ο.κ.
Αν η απάντηση επεκτεινόταν και σε άλλους δείκτες, θα αποδεικνυόταν πως η σφραγίδα του Ερντογάν στην τουρκική ιστορία θ’ αφήσει βαθύ σημάδι, πλην αρνητικό. Επί των ημερών του το κοσμικό κράτος πληγώθηκε βαριά, η χώρα βρέθηκε να υποστηρίζει διάφορα ισλαμιστικά κινήματα σε γειτονικές της και να χρησιμοποιεί κυνικά, σαν χαρτί εκβιασμού, τους πρόσφυγες που ζουν στα εδάφη της. Η απόστασή της από την Ευρώπη αντί να μικρύνει έγινε χαώδης, αφού πληροί ελάχιστα «προαπαιτούμενα». Ο απομονωμένος Ερντογάν, που εκτός των άλλων έχει να φοβάται τη διερεύνηση σκανδάλων που αγγίζουν την οικογένειά του, αυτός ο τόσο «απρόβλεπτος», όπως χαρακτηριζόταν διεθνώς, είναι πια εξαιρετικά προβλέψιμος: μόνο ο δρόμος του πιο σκληρού εθνικολαϊκισμού τού απέμεινε.