Η Σοφία Νικολαΐδου έχει εκδώσει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, μελέτες και μεταφράσεις. Πριν από λίγες μέρες τιμήθηκε με το Κρατικό Ειδικό Βραβείο σε Λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα για το βιβλίο της «Καλά και σήμερα» (Μεταίχμιο, 2015).
Το τελευταίο της μυθιστόρημα, «Στο τέλος νικάω εγώ» (Μεταίχμιο, 2017) κυκλοφόρησε πρόσφατα.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
To «Confiteor» του Καμπρέ (δεν έχω τελειώσει ακόμα τις σημειώσεις που θέλω να κάνω), την «Αστυνομία» του Jo Nesbo (μου αρέσει ο τρόπος που υφαίνει την πλοκή, έχω τσιμπήσει με τον Χάρι Χόλε και τα πετάγματα που κάνει ο συγγραφέας στις μεταφορές του).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Ο Χάκλμπερι Φιν. Ή κάποιο από τα επτά κατσικάκια του παραμυθιού. Ή η «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Αλλά για λίγο – και μετά να γυρίσω στη δική μου ζωή.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Σκέφτηκα να απαντήσω με τη Βιρτζίνια Γουλφ, που τη λατρεύω, αλλά μετά προσγειώθηκα: μάλλον δεν θα ήταν καλή παρέα.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Ενα γλυκανάλατο που παρίστανε το σοβαρό. Μεγατόνοι επιθέτων σε αδράνεια και εξοντωτικές περιγραφές. Δεν κατάφερα να τελειώσω ούτε την πρώτη σελίδα. Οσο περνούν τα χρόνια, αφήνω περισσότερα βιβλία αδιάβαστα.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η τετραλογία της Φεράντε. Είχα καιρό να θυμώσω, να ανησυχήσω, να γελάσω έτσι με λογοτεχνικούς ήρωες. Αλλαζα γνώμη, διάθεση (και συμπάθειες) κάθε τέταρτο.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Πολλά (αν και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό: ars longa, vita brevis). Δεν τελείωσα ποτέ τον «Οδυσσέα» του Τζόις. Ούτε το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ (αν θυμάμαι καλά, σταμάτησα στον 4ο τόμο). Εκτέθηκα αρκετά ή να συνεχίσω τον κατάλογο;
Εσείς νικάτε όντως στο τελείωμα ενός (ακόμα) βιβλίου;
Θα ήθελα να νικούν οι ήρωές μου. Δεν νομίζετε ότι είναι καιρός να νικήσουν οι καλοί; Στη λογοτεχνία, έστω.
Εγκαταλείπετε εύκολα τους ήρωές σας;
Με εγκαταλείπουν αυτοί. Ετσι καταλαβαίνω ότι τελείωσε ένα βιβλίο, όταν οι ήρωες φεύγουν από το σπίτι. Κι ακούω να κλείνει πίσω τους η πόρτα.
Είστε καθηγήτρια σε παιδιά του λυκείου. Τι λένε για τα βιβλία σας;
Σε μένα ότι τους αρέσουν. Μεταξύ τους, δεν ξέρω. Από την άλλη, δασκάλα τους είμαι, με αγαπούν – τι θα έλεγαν; Είμαι συγγραφέας, το ξέρουν και καμαρώνουν. Ομως, κυρίως, είμαι η δασκάλα τους.