Υπάρχουν περίπου πενήντα δύο Κυριακές μέσα σε μία χρονιά. Τις μισές από αυτές τις περνάω στη θάλασσα. Τις υπόλοιπες απλώς τις υπομένω. Είναι μια μέρα που την ταλαιπωρώ ποικιλοτρόπως, τη φορτώνω με μεγάλες προσδοκίες ή, ακόμα χειρότερα, τη βαφτίζω Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη και συνεχίζω απτόητη να κάνω ό,τι έκανα τις καθημερινές, να εργάζομαι, να αγχώνομαι και να βλέπω ξένες σειρές. Είναι πονηρές μέρες οι Κυριακές, αταξινόμητες. Έξι μέρες την εβδομάδα ακολουθείς ένα πρόγραμμα και κυνηγάς τον ελεύθερο χρόνο σαν Άγιο Δισκοπότηρο. Κι έρχεται η Κυριακή και σου το προσφέρει μειδιώντας: «Ορίστε, πάρε ένα εικοσιτετράωρο ως κύριος του εαυτού σου, να δω τι θα το κάνεις». Δεν είναι εύκολο πράγμα η διαχείριση του ελεύθερου χρόνου ή και της ελευθερίας γενικότερα και μάλλον είναι κάτι δύσκολες ώρες σαν αυτήν που οι άνθρωποι ανακάλυψαν τη θρησκεία.
Η Κυριακή άλλωστε, το δηλώνει και το όνομά της, είναι η μέρα του Κυρίου, η μέρα που κάποτε ήταν αφιερωμένη στη λατρεία του Θεού. Well, I don’t go to church on Sunday, που λέει και ο Tom Waits, αλλά μου αρέσει να τον σκέφτομαι (τον Θεό, όχι τον Tom Waits, αν και καμιά φορά τους μπερδεύω), και μάλιστα με τις πιο παράξενες αφορμές. Για παράδειγμα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, γύρω στα Χριστούγεννα, βλέπω το «Irma la douce», τη «Γλυκιά Ίρμα» του Μπίλι Γουάιλντερ με τη Σίρλει Μακ Λέιν και τον Τζακ Λέμον. Δεν υπάρχει πιο ωραίο κι ελπιδοφόρο παραμύθι για μένα, εντάξει, μετά από αυτό για τη γέννηση ενός θεανθρώπου σε στάβλο ανάμεσα σε ζώα, από την ιστορία ενός αστυνομικού που ερωτεύεται μια πόρνη και αποφασίζει να τη σώσει κάνοντας διάφορες παλαβομάρες και χαρίζοντας τελικά και στους δύο μια καινούργια ζωή. Κι όλα αυτά με φόντο ένα τεκνικολόρ Παρίσι, που μοιάζει τόσο ψεύτικο που θα μπορούσε να είναι αληθινό, σαν αυτές τις αναμνήσεις που νομίζουμε ότι είχαμε. Βρίσκω συγκινητικές όλες τις ιστορίες με ήρωες που γλιτώνουν από τα σκουπίδια και το σκοτάδι και φτάνουν κάπου ψηλά πάνω από τεκνικολόρ σκηνικά, στο αληθινό φως.
Το αληθινό φως έχει μεγάλη σημασία, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ειδικά τις Κυριακές που σπανίζει. Όπως και να είναι η μέρα όμως, με ή χωρίς ήλιο, στο τέλος της γίνομαι ο Ιπτάμενος Ολλανδός στο φινάλε της μοναδικής μέρας του χρόνου που μπορεί να πατήσει στη στεριά. Απορώ καμιά φορά που το βάρος της θλίψης των κυριακάτικων δειλινών δεν μετατοπίζει λίγο τον άξονα της Γης, δεν επηρεάζει την τροχιά της, που δεν συμβαίνει τελοσπάντων κάτι μεταφυσικό ή έστω ένα ανεξήγητο φυσικό φαινόμενο – απόρροια της παγκόσμιας κυριακάτικης μελαγχολίας. Ευτυχώς, τις υπόλοιπες πέντε μέρες εργαζόμαστε και δεν χρειάζεται να αποχαιρετίσουμε την ελευθερία μας μαζί με κάθε ηλιοβασίλεμα.
Τι μένει από τις πενήντα δύο Κυριακές του χρόνου αν αφαιρέσω τις Κυριακές στη θάλασσα και αυτές τις λίγο προβληματικές, τις χωρίς λιακάδα; Η Κυριακή των Στέρεο Νόβα, που συνοψίζουν στο τραγούδι τους «Προάστια» το αληθινό νόημα αυτής της μέρας: «Έλα να φύγουμε μαζί/ γιατί είναι Κυριακή πρωί/ Κυριακή πρωί/ Κυριακή πρωί». Γιατί ποια είναι καλύτερη μέρα για να ξεκινήσει κανείς ένα ταξίδι από τη μέρα του Θεού; ■
* Η Αναστασία Καμβύση είναι δημοσιογράφος, αρχισυντάκτρια του Marie Claire. Έχει δει περίπου 2.457 Κυριακές.