Για καιρό ακόμη, τουλάχιστον οι ειδικοί, θα παλεύουν με τα διάφορα ερωτήματα που προκάλεσε η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, είτε αυτά αφορούν τη σκοπιμότητα της επίσκεψης είτε τις ατυχείς πρωτοβουλίες προσώπων. Προσωπικώς θα συμβάλω στην ευγενή προσπάθεια μέσω μιας αληθινής ιστορίας, η οποία προτείνει μια συγκεκριμένη ερευνητική προσέγγιση. Μπορεί να είναι σπάνια, δεν θα διαφωνήσω· αλλά ας μην την αποκλείσουμε εκ των προτέρων.
Ο σερ Γουίλιαμ Ερσκιν ήταν Βρετανός αξιωματικός (υποστράτηγος) της περιόδου των Ναπολεοντείων Πολέμων. Ο Ερσκιν είχε νοσηλευτεί δύο φορές σε ψυχιατρικό άσυλο, αλλά την εποχή εκείνη τα κριτήρια της στρατιωτικής ιεραρχίας ήταν ακόμη αριστοκρατικά και όχι αξιοκρατικά· η νοσηλεία σε ψυχιατρείο δεν ήταν σοβαρός λόγος αποστρατείας, εφόσον είχες τη θέση σου στην καλή κοινωνία. (Την οποία, σημειωτέον, τότε έλεγαν απλώς κοινωνία, χωρίς επιθετικό προσδιορισμό, επειδή δεν αναγνώριζαν να υπάρχει καμία άλλη…) Στην εκστρατεία της Ιβηρικής, όταν ο Γουέλιγκτον πληροφορήθηκε ότι το Λονδίνο του έστελνε τον Ερσκιν, έγραψε αμέσως στην κυβέρνηση: «Μα αυτός δεν είναι τρελός;». Του απάντησαν: «Ναι, αλλά όταν είναι στα καλά του, είναι τρομερά έξυπνος».
Ο Ερσκιν αυτοκτόνησε το 1813. Πήδηξε από το παράθυρο ενός κτιρίου στη Λισσαβώνα. Είτε ειπώθηκαν πράγματι είτε επινοήθηκαν εκ των υστέρων από τους αφηγητές της ιστορίας του Ερσκιν, τα τελευταία λόγια του μάς υπενθυμίζουν μια μεγάλη αλήθεια, την οποία τείνουμε να ξεχνούμε: «Now why did I do that? » – Γιατί το έκανα αυτό; Μερικά ερωτήματα δεν έχουν απάντηση…
Δεν καταλαβαίνουν
Ο υπουργός Δικαιοσύνης έκανε δύο πράγματα εις βάρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Πρώτα, παρενέβη στη λειτουργία του, επικρίνοντας τη σχετική απόφαση του δικαστηρίου για το «πόθεν έσχες». Ο καθένας μπορεί να έχει άποψη για οποιαδήποτε απόφαση της Δικαιοσύνης. Οταν όμως είναι ο αρμόδιος υπουργός εκείνος που δημοσίως επικρίνει μια απόφαση, η ενέργεια συνιστά πολιτική παρέμβαση. Το γεγονός ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν το καταλαβαίνει δεν ξενίζει, ούτε ότι το βρίσκει αστείο ως ισχυρισμό – μάλλον ο Δ. Τζανακόπουλος πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο και ίσως καταλάβει. Μόνον κατά τον βαθμό διαφέρει από την προσέγγιση του Ερντογάν το θέμα των σχέσεων εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, όχι ως προς την ουσία.
Υστερα, ο Σταύρος Κοντονής έκανε κάτι ακόμη πιο ασυνήθιστο: Δεδομένου ότι το ζήτημα του «πόθεν έσχες» προσφέρεται για λαϊκιστική εκμετάλλευση, επανήλθε με νέες δηλώσεις του, υπονοώντας ότι οι δικαστές δεν θέλουν τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων τους. Το δικαστήριο όμως απάντησε: Η απόφασή του αφορά όλους τους υπόχρεους σε δήλωση «πόθεν έσχες», όχι μόνον τους δικαστικούς. Επομένως, είτε ο υπουργός ήταν σκοπίμως παραπειστικός είτε δεν κατάλαβε. Το πρώτο δεν θέλω να το πιστέψω. Συμπέρασμα; Η Αριστερά δεν τα πάει καλά με τη Δικαιοσύνη – αλλά αυτό είναι γνωστό και από την Ιστορία.
Νέα εποχή;
Στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου, χώρο εξίσου παγερό με το κτίριο στο οποίο βρίσκεται, έγινε χθες παράσταση της θεατρικής διασκευής της νουβέλας του Οσκαρ Ουάιλντ «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι».
Τη διασκευή υπογράφει ο διάσημος Γαλλοϊταλός μόδιστρος Πιερ Καρντέν (στην Ελλάδα είναι γνωστός ως «Γκαρντέν»), τις δε προσκλήσεις για την ωραία φιλανθρωπική εκδήλωση διένειμε το προξενείο της Ακτής του Ελεφαντοστού. Στην παράσταση θα παρίστατο ο ενενηκοντούτης πλέον Καρντέν. Ενδεχομένως και ο Πελεγρίνης, φαντάζομαι. (Για τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αμύνης, δεν ξέρω τι σχέδια είχαν για χθες το βράδυ…)
Πολεμικό Μουσείο, Ντόριαν Γκρέι, Πιερ Καρντέν και Ακτή Ελεφαντοστού κάνουν ένα περίεργο μείγμα. Κάπως απότομα δεν περνάει το βαρετό Πολεμικό Μουσείο στη νέα εποχή; Πρόκειται μάλλον για μία ακόμη έκφανση του «εκδημοκρατισμού» επί ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ…
Ηταν δύσκολο;
Η International Ammunition Association (ΙΑΑ) είναι μια αμερικανική ΜΚΟ, η οποία «προωθεί το ενδιαφέρον και τη γνώση για τα πυρομαχικά», όπως εξηγεί στην ιστοσελίδα της. Εκδίδει διμηνιαίο περιοδικό, στο οποίο μεταξύ άλλων παρουσιάζει «τους περισσότερο σκοτεινούς κατασκευαστές πυρομαχικών» («the more obscure», στο πρωτότυπο). Εκεί, αναφέρεται η εταιρεία του μεσάζοντος στην υπόθεση των βλημάτων της Σαουδικής Αραβίας, για δύο λόγους: Τη χαμηλή ποιότητα των προϊόντων της και τις σχέσεις με το Ιράν. Δεν είναι απαραίτητο να ευσταθούν οι συγκεκριμένες κατηγορίες, ότι διατυπώνονται όμως από μια γενικώς θεωρούμενη έγκυρη έκδοση κάτι πρέπει να σημαίνει και, τουλάχιστον, θα έπρεπε να χτυπήσει ένα καμπανάκι. Θέλω να πω, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβουν στο υπουργείο Αμύνης με ποιον συναλλάσσονταν…