Ο Δημήτρης Παπαδημούλης έπραξε το δημοκρατικό του καθήκον, με την απλότητα του λαϊκού αγωνιστή, του ανθρώπου που θέλει να καταργήσει την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Απλώς δεν σηκώθηκε από τη θέση του για να χειροκροτήσει την απονομή του φετινού βραβείου Ζαχάρωφ από το Ευρωκοινοβούλιο στην αντιπολίτευση της Βενεζουέλας. Ούτε φώναξε «Αίσχος!» με το πρόσωπό του κατακόκκινο από τη σύγχυση και τις φλέβες του λαιμού του φουσκωμένες, ούτε σήκωσε πανό που έγραφε «Κάτω ο ιμπεριαλισμός, Αμερικάνοι φονιάδες των λαών». Δεν απείλησε όσους σηκώθηκαν να χειροκροτήσουν, δεν αποκάλεσε «γερμανοτσολιάδες» τα μέλη της επιτροπής του βραβείου. Δεν αποπειράθηκε καν να αυτοπυρποληθεί κι ας τον έπνιγε το δίκιο. Διά του καθίσματός του έδειξε την ανωτερότητα των ιδεών του, το ηθικό του πλεονέκτημα που λέμε. Διά της σιωπής του αποκάλυψε στην οικουμένη ότι στην πραγματικότητα αυτό το βραβείο αυτού του Ζαχάρωφ είναι ένας ακόμη δόλιος τρόπος για να προβληθούν τα διεθνή ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και να επιβραβευθούν οι λακέδες τους, όπως η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας που έχει καταδικάσει τον λαό της πατρίδας της στην πείνα και την ανέχεια.
Οχι, όχι, δεν μου κάνει εντύπωση. Διότι στο κάτω κάτω τι ήταν κι αυτός ο Ζαχάρωφ; Σε καιρούς που η Σοβιετική πατρίδα έδινε αγώνες για την παγκόσμια ειρήνη, στα χρόνια εκείνα που ο ιμπεριαλισμός απειλούσε τους λαούς όλου του κόσμου, ο Ζαχάρωφ, αντί να συνεχίσει την έρευνά του για την παραγωγή της υδρογονοβόμβας, έκανε αντιπολίτευση. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Οπως δεν είναι τυχαίο που το ίδιο βραβείο έχει απονεμηθεί και σε έναν άλλον πράκτορα του διεθνούς ιμπεριαλισμού, τον Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Είναι τόσο δόλιοι αυτοί οι άνθρωποι που για να θολώσουν τα νερά το έχουν απονείμει και σε άλλους, όπως ο Μαντέλα. Οι Παπαδημούληδες του κόσμου τούτου όμως δεν μασάνε. Τζάμπα θρέφουν μύστακα;
Και ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι τους ξενέρωτους αλλοεθνείς συναδέλφους του, που απόρησαν με τη στάση του. Μου μετεφέρθησαν διάλογοι όπως οι ακόλουθοι: «Ποιος είναι αυτός;» – αν είναι ποτέ δυνατόν να μην αναγνωρίζουν έναν Παπαδημούλη. «Εχει ισχιαλγία και δεν μπορεί να σηκωθεί;». «Λες αυτόν με το μουστάκι; Ελληνας είναι». «Κατάλαβα», κατέληξε ο άλλος.
«Ωραίος σαν Ελληνας», που λέει και ο Εγγονόπουλος για τον Μπολιβάρ. Δακτυλοδεικτούμενος, μόνος με το ηθικό του πλεονέκτημα, μόνος με τη δημοκρατία του κι απέναντί του ολόκληρη η Ευρώπη. Μόνος με την Ελλάδα του που βυθίζεται όλο και περισσότερο στον βάλτο της απομόνωσής της.