Ιδιοκτήτης αμερικανικού μοτέλ παίρνει «μάτι» τους ενοίκους του επί σειρά δεκαετιών. Σκαρφαλωμένος στην ψευδοροφή, παρακολουθεί κάθε δωμάτιο μέσα από τις περσίδες τού –δήθεν– συστήματος εξαερισμού. Καταγράφει με ασύλληπτες λεπτομέρειες κάθε τύπο σεξουαλικής συνεύρεσης, κάθε στάση και πρακτική, ακόμα και κάθε οργασμό, ανδρικό και γυναικείο. Εννοείται ότι αυνανίζεται επίσης. Οταν δεν πλήττει: κυρίως, αυτό που βλέπει είναι μιαν ανιαρή ιδιωτική καθημερινότητα ζευγαριών όπου το σεξ σπανίζει.
Ολως περιέργως, σιωπηροί συνένοχοι είναι οι σύζυγοι του «ματάκια», η μία μετά την άλλη, διαδοχικά. Η δεύτερη μάλιστα του φέρνει κάθε τόσο σάντουιτς και κόκα κόλα, αφού ο άνδρας της περνάει πολλές ώρες «εκεί πάνω».
Αυτή είναι, πολύ συνοπτικά, η ιστορία του Τζέραλντ Φους όπως την είπε στον Γκέι Ταλίζ. Ο Ταλίζ είναι ένας ζωντανός θρύλος για την αμερικανική έντυπη δημοσιογραφία – των περιοδικών, όχι των εφημερίδων. Των ερευνητικών ρεπορτάζ των είκοσι χιλιάδων λέξεων που μετά γίνονται βιβλία. Τα ρεπορτάζ του δεν έχουν τίποτε από το επικαιρικό, το εφήμερο που ξέρουμε από τις εφημερίδες ή την τηλεόραση, αλλά συνιστούν σημεία αναφοράς και βιβλιογραφικά τεκμήρια, αναλύσεις και μελέτες εποχών και κοινωνιών. Παράδειγμα, το «Thy Neighbor’s Wife» (1981), μια εξαντλητική καταγραφή της σεξουαλικής απελευθέρωσης στην Αμερική των ’60s και των ’70s, με το οποίο ανακάλυψε –και θαύμασε– τον Ταλίζ ο κύριος Γκρι.
Η πρώτη φορά, όμως, που διάβασε για το χούι του Τζέραλντ Φους ήταν στο περιοδικό The New Yorker το 2016, όπου ο Ταλίζ παρέδωσε μια πρώτη «γεύση» από την εξωφρενική αυτή ιστορία. Ενα από τα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία αυτής, το ότι ο Φους προσέγγισε τον Ταλίζ μόλις διάβασε το «Thy Neighbor’s Wife» και του μίλησε υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα δημοσίευε το όνομά του. «Χωρίς πραγματικό όνομα, δεν έχω ιστορία», είπε ο Ταλίζ. «Δεν είμαι μυθιστοριογράφος». Η λύση βρέθηκε όταν παρήλθε ο χρόνος παραγραφής του αδικήματος.
Εκτός απ’ το βιβλίο που ακολούθησε, προέκυψε και ένα ντοκιμαντέρ (από το Netflix), ο «Ηδονοβλεψίας» (Voyeur, 2017). Σε αυτό καταγράφεται και η κατοπινή, απρόσμενη σύγκρουση ανάμεσα στον συγγραφέα και στο θέμα του. Ο Φους είχε πέσει σε αντιφάσεις τις οποίες ο Ταλίζ δεν διασταύρωσε έτσι όπως το κάνουν οι Αμερικανοί δημοσιογράφοι-συγγραφείς. Κατηγορήθηκε για προχειρότητα. Ο ίδιος παραλίγο να αποσύρει το βιβλίο του, στη συνέχεια όμως δήλωσε ότι, παρά τα όποια κενά στην αφήγηση, η «ιστορία του Φους στέκει».
Ο κύριος Γκρι έχει ενθουσιαστεί και με το ντοκιμαντέρ. Ισως επειδή δείχνει και τα γραφεία του The New Yorker, πάνω απ’ όλα όμως, επειδή στον πυρήνα του βρίσκεται όχι τόσο το μυστήριο της ανθρώπινης επιθυμίας και διαστροφής όσο εκείνο μιας ιδιότυπης αφηγηματικής τριπλέτας: του Φους, του Ταλίζ, αλλά και των σκηνοθετών του ντοκιμαντέρ, Μάιλς Κέιν και Τζος Κούρι. Ενα πολλαπλό story-telling που ακροβατεί πάνω στην κόψη ενός ξυραφιού: από τη μία πλευρά του βρίσκεται το πραγματικό, από την άλλη η επινόηση.