Συνθήματα γραμμένα στους τοίχους πάνω σε παλαιότερα που αχνοφαίνονται. Δίπλα αφίσες που καλύπτουν προηγούμενες. Τα συρόμενα τζάμια των ταμπλό που προορίζονται για ανακοινώσεις της σχολής έχουν σπάσει, τα έγγραφα είναι ξέχειλα ή πεσμένα κάτω. Σε ανύποπτα σημεία το μάτι μπορεί να πέσει σε παρατημένα πλαστικά ποτήρια για καφέ…
Πρόκειται για εικόνες από εμβληματική σχολή ελληνικού πανεπιστημίου. Η παρουσία των φοιτητών και των διδασκόντων που κινούνται στη σχολή, καταδεικνύει εντονότερα τον μιθριδατισμό τους και την παραχώρηση της ακαδημαϊκής κυριαρχίας από τις πανεπιστημιακές αρχές στους ρυπαίνοντες. «Η καταπάτηση και η κακοποίηση του δημόσιου χώρου είναι φαινόμενο που δεν αφορά μόνον το πανεπιστήμιο. Είναι γενικευμένο σε όλη τη χώρα και σε όλες τις μορφές, αλλά στο πανεπιστήμιο έχει αποκτήσει δραματικές διαστάσεις» λέει, μιλώντας στην «Κ», ο καθηγητής στο τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ, Ορέστης Καλογήρου.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι «οι ρίζες του φαινομένου βρίσκονται στην έντονη πολιτικοποίηση της Μεταπολίτευσης. Την εποχή εκείνη το πανεπιστήμιο μετατράπηκε σε προνομιακό χώρο παρέμβασης των κομματικών μηχανισμών, που ιδιοποιήθηκαν τις δάφνες άλλων, εκείνων που πραγματικά αντιστάθηκαν στη δικτατορία, για να επιβάλουν το καθεστώς της βρωμιάς.
Η διοίκηση των ΑΕΙ μετατράπηκε τότε οικειοθελώς σε περιορισμένης κυριαρχίας ακαδημαϊκή αρχή. Κάθε προσπάθεια ευπρεπισμού αντιμετωπίζεται από τους κομματικούς μηχανισμούς –οι ηγεσίες των κοινοβουλευτικών κομμάτων φέρουν ακέραια την ευθύνη– ως δήθεν λογοκρισία και παρεμπόδιση της διακίνησης των ιδεών. Oμως, στα πανεπιστήμια του κόσμου οι ιδέες δεν διακινούνται μέσω της βρωμιάς αλλά στα αμφιθέατρα, στα σεμινάρια και στα ερευνητικά προγράμματα».