Σύμφωνα με βρετανικά μέσα, η βασίλισσα Ελισάβετ όχι μόνο παρακολουθεί τα επεισόδια της σειράς «The Crown», αλλά της αρέσουν και πολύ. Να βλέπει τον εαυτό της στο πρόσωπο της Κλερ Φόι· η τηλεοπτική Ελισάβετ στις πρώτες ημέρες της στέψης της, στην αυγή του μεταπολεμικού κόσμου, μια μονάρχης νεότατη, κομψότατη, συνειδητοποιημένη και γενικώς συμπαθέστατη. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην αρέσει στην αληθινή Ελισάβετ. Εκτός βέβαια από το γεγονός ότι στον δεύτερο κύκλο, τα επεισόδια του οποίου διατέθηκαν από το Netflix την προηγούμενη εβδομάδα, μας απασχολεί εκείνη η φήμη της δεκαετίας του ’50, σύμφωνα με την οποία ο πρίγκιπας Φίλιππος δεν υπήρξε υπόδειγμα συζυγικής πίστης.
Το τηλεοπτικό life story της βασίλισσας ξεχωρίζει ανάμεσα στις πάρα πολλές, αλλά λίγες πραγματικά καλές, σειρές που «τρέχουν» αυτή τη στιγμή, έχοντας ήδη κερδίσει ένα σωρό βραβεία (Χρυσές Σφαίρες, BAFTA, Emmy κ.ά.), δικαιώνοντας έτσι την τεράστια επένδυση του Netflix: πρόκειται για τη μέχρι σήμερα ακριβότερη παραγωγή του, με ένα μπάτζετ που ξεπερνά κατά πολύ τα 100 εκατ. δολάρια – το κοστούμι-νυφικό της βασίλισσας κόστισε 35.000 δολάρια και για να είναι ρεαλιστικό το σκηνικό κατασκευάστηκε μια ρεπλίκα του Μπάκιγχαμ. Η σειρά θα συνεχιστεί και του χρόνου (και του παραχρόνου μάλλον), με την ιστορία να περνάει στα πιο ώριμα χρόνια της Ελισάβετ και, ως εκ τούτου, η εξαιρετική Κλερ Φόι θα αντικατασταθεί για λόγους αληθοφάνειας από την Ολίβια Κόλμαν.
Δημιουργός του «The Crown» είναι ο Πίτερ Μόργκαν, με προϋπηρεσία στη σκιαγράφηση του βασιλικού πορτρέτου, καθώς ήταν δικό του το σενάριο της ταινίας «The Queen» (2006) του Στίβεν Φρίαρς, με την Έλεν Μίρεν τότε να κερδίζει ένα Όσκαρ παίζοντας μια πιο νευρική, πιο στρυφνή, πιο δύσκολη, αλλά και πάλι (μάλλον) συμπαθητική Ελισάβετ. Ανεξάρτητα από την ερμηνεία της Μίρεν, πάντως, η ταινία εκείνη παραμένει ίσως το κορυφαίο έργο μυθοπλασίας γύρω από τη ζωή της βασίλισσας, εστιάζοντας στη μεγαλύτερη σύγχρονη κρίση της μοναρχίας στη Μεγάλη Βρετανία, στις μέρες δηλαδή που ακολούθησαν τον θάνατο της Νταϊάνα.
Πιο πρόσφατο είναι το ανάλαφρο και ιστορικά διαστρεβλωμένο «A Royal Night Out» (2015). Ο Τζούλιαν Τζάρολντ (έχει σκηνοθετήσει και επεισόδια του «The Crown») παρακολουθεί τη δήθεν αλλοπρόσαλλη βραδιά της έφηβης Ελισάβετ (και της αδελφής της, Μάργκαρετ) στους δρόμους του Λονδίνου τη νύχτα που οι Βρετανοί πανηγύριζαν το τέλος του πολέμου. Αυτό που κρατάμε από την ταινία είναι βεβαίως η Σάρα Γκάντον στον ρόλο της νεαρής πριγκίπισσας, η οποία εμφανίζεται ελαφρώς ξεμυαλισμένη και επιπόλαιη, αλλά πολύ χαριτωμένη και σίγουρα συμπαθητική, ξανά.
Δεν γνωρίζω πόσο συμπαθητική είναι τελικά η Ελισάβετ, αλλά έπειτα από 91 έτη ζωής και 75 βασιλείας, όλα πίσω από τείχη κανόνων και καθωσπρεπισμού, είναι απολύτως λογικό κάπου η φαντασία να αναλάβει ρόλο πρωταγωνιστικό. Ο μύθος της και όλα όσα συμβολίζει παραδοσιακά προκαλούν την ποπ κουλτούρα. Από τον Γουόρχολ που έφτιαξε κάποτε το πορτρέτο της μέχρι τους Simpsons που γύρισαν ένα επεισόδιο για χάρη της και από τους Beatles που τραγούδησαν με ειρωνεία «Her Majesty’s a pretty nice girl» μέχρι τους Sex Pistols που ξεκίνησαν την επανάσταση του πανκ τραγουδώντας οργισμένα «God Save the Queen» – και μην ξεχνάμε την τάχα πτώση της από ελικόπτερο στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, στο πλευρό του Τζέιμς Μποντ. ■