Με το φαΐ στην κατσαρόλα

1' 50" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το φαΐ στην κατσαρόλα, τα παιδιά στο μάθημα, εκείνη με τη φόρμα και το φούτερ, τα ρούχα του σπιτιού. Ισως είχε βγει νωρίτερα για τα ψώνια της ημέρας, ποιος ξέρει. Ισως η τηλεόραση στο βάθος παίζει my style rocks, που στο βάθος της αρέσει να το χαζεύει. Υπάρχει σύζυγος; Της είπε άραγε ότι θα αργήσει, «φάτε»; Το σπίτι είναι συγυρισμένο; Τι χρώμα έχουν οι κουρτίνες; Περνάει απ’ έξω λεωφορείο που κάνει τα παράθυρα να τρίζουν; Τι της πέρασε από το μυαλό, ποια εκκρεμότητα από τις χιλιάδες, την ώρα που καθόταν μπροστά στο λάπτοπ της; Ποιο ήταν το επόμενο πράγμα που έκανε αφότου έγραψε το φρικιαστικό της σχόλιο στη σελίδα της στο Facebook; Να πήγε άραγε να ανακατέψει μία ακόμη φορά το φαγητό;

Πιθανότατα δεν έχει κανένα νόημα, αλλά η αναζήτηση του πλαισίου, της «ολόκληρης εικόνας» γύρω από όσα αδιανόητα γράφτηκαν μετά τον θάνατο του συναδέλφου μας Βασίλη Μπεσκένη, ενός νέου ανθρώπου, πατέρα ενός μικρού παιδιού, που «μπορεί να μη χαμογελούσε συχνά αλλά του άρεσε να χαμογελούν οι άλλοι», όπως τρυφερά είπε χθες γι’ αυτόν ο φίλος του Γιάννης Πιτταράς, είναι ανακλαστική αντίδραση μπας και βρεθεί κάποια εξήγηση, μια λογική. Πώς είναι η ζωή αυτού που όχι μόνο κάνει την απαίσια σκέψη, αλλά βρίσκει και τις λέξεις και απεμπολώντας κάθε αναστολή αποφασίζει να τις πληκτρολογήσει δημόσια; Ηταν κι αυτό μια αιφνιδιαστική, αδικαιολόγητη «ανακοπή καρδιάς», μια οξεία απώλεια ενσυναίσθησης; Ή υπήρξαν και συμπτώματα;

Θα ξαναδιαβάσουμε για την ανωνυμία του Διαδικτύου, που μας επιτρέπει να βγάζουμε τον χειρότερό μας εαυτό. Για τα κοινωνικά δίκτυα που συμπιέζουν τον χρόνο, δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις και κάνουν περίπου τα πάντα να κακοφορμίζουν εν ριπή οφθαλμού. Μόλις πρόσφατα κυκλοφόρησαν ευρέως οι δηλώσεις πρώην στελέχους του Facebook, σύμφωνα με τον οποίο τα social media καταστρέφουν την κοινωνία. Δεν θα ήταν καθόλου παράλογο να υποθέσουμε ότι πολλοί από όσους έριξαν τη χολή τους για τον Βασίλη είχαν διαμοιραστεί τη συγκεκριμένη είδηση. Είναι άλλωστε συνεπές με την κοσμοθεωρία τους, αυτήν της ύπαρξης ενός μεγαλύτερου από εμάς εχθρού, ανίκητου, που ορίζει τις ζωές μας. Αλλοτε θα είναι η τρόικα, «οι ξένοι», «η Ευρώπη», άλλοτε ο Ζούκερμπεργκ και η Σίλικον Βάλεϊ. Μπορεί να πάρει όποια μορφή θέλει, αρκεί να μας δίνει άφεση αμαρτιών για τα δικά μας ατοπήματα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή