«Κάπου θα συναντηθούμε»…
«Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε και θα συναντηθούμε»… Ηταν η φράση με την οποία έκλεισε τον χαιρετισμό του στο συνέδριο της Ν.Δ. ο Σταύρος Θεοδωράκης, προκαλώντας πολλές συζητήσεις. Μόνο που λίγο έλειψε Κυριάκος, Φώφη και Σταύρος πράγματι να μη συναντηθούν το περασμένο Σάββατο στο Metropolitan Expo. Εξηγούμαι: ο Σταύρος Θεοδωράκης βρισκόταν από νωρίς μέσα στην αίθουσα, όχι, όμως, και η Φώφη Γεννηματά, η οποία έφθασε με καθυστέρηση. Τόση που, όπως μαθαίνω, της τηλεφωνούσε ο Κωστής Χατζηδάκης για να τη ρωτήσει αν έφτανε… Η αγωνία δεν ήταν τυχαία, όπως αποδείχτηκε, αφού ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που μιλούσε λίγο αργότερα, έκανε άνοιγμα τόσο στην ίδια όσο και στον Σταύρο Θεοδωράκη και προφανώς ήθελε να είναι αμφότεροι παρόντες όταν τους απευθυνόταν. Για ένα διάστημα επικράτησε σύγχυση, αφού και ο Σταύρος είχε βγει εκτός αιθούσης και τον έψαχναν. Τελικά, εμφανίστηκαν αμφότεροι. Ελπίζω το περιστατικό να μην ισοδυναμεί με προφητεία για το πόσο εύκολη ή εφικτή είναι η συνάντηση των δύο χώρων.
Πηγαδάκια
Σημειώνω ότι την ώρα που ο Μητσοτάκης χαιρέτιζε το συνέδριο, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης είχε πηγαδάκι στην πρώτη σειρά με τη Φώφη και τον Σταύρο. Θυμίζω ότι ως πρόεδρος της Βουλής ο Μεϊμαράκης πάντα έμενε στην αίθουσα της Ολομέλειας όταν μιλούσε η Γεννηματά, όπως και αργότερα, ως πρόεδρος της Ν.Δ. Εξάλλου, έχει και κοινωνικές σχέσεις με τη Φώφη. Χειρότερα απ’ όλους πρέπει να πέρασε ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Ρήγας. Το λέω επειδή καθόταν δίπλα στον Αδωνι Γεωργιάδη. Υποθέτω ότι θα διαπίστωσε από κοντά ότι ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. δεν τρώει ζωντανούς τους «κομμουνιστές».
Σκόπιμη καθυστέρηση
Μιλώντας για τάιμινγκ, υπάρχουν και λάθος συγχρονισμοί που συμβαίνουν σκοπίμως. Για παράδειγμα, δεν θεώρησε κανένας τυχαίο το γεγονός ότι ο Κώστας Καραμανλής μπήκε στην αίθουσα του συνεδρίου την Κυριακή λίγο πριν τελειώσει η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, προκαλώντας και το σχετικό σούσουρο στην αίθουσα. Μου λένε ότι το γεγονός σχολιάστηκε στις πρώτες σειρές, όπου εκ των πραγμάτων οι πράκτορες είναι και πιο παρατηρητικοί και πιο φαρμακόγλωσσοι. Αυτοί με ενημέρωσαν ότι ο Καραμανλής ήταν ο τελευταίος που σηκώθηκε όρθιος στο χειροκρότημα του Σαμαρά και αυτό μάλλον απρόθυμα. Κατά τα λοιπά, δεν αντάλλαξαν ούτε βλέμματα. Εξάλλου, το Πρωτόκολλο τους είχε καθίσει αρκετά μακριά. Ο Μητσοτάκης είχε εκ δεξιών του τον Δημήτρη Αβραμόπουλο –δίπλα του καθόταν ο Σαμαράς– και εξ αριστερών του τη σύζυγό του Μαρέβα.
Συχνές επαφές
Με την ευκαιρία, να σημειώσω ότι δεν νομίζω ότι ο Αβραμόπουλος και ο Σαμαράς κάθονταν τυχαία μαζί. Το λέω επειδή πληροφορούμαι ότι οι δύο άνδρες έχουν συχνή επαφή και συναντήσεις. Εξάλλου, τα σπίτια τους στην Κηφισιά είναι πολύ κοντά και –για την ώρα– δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν.
Κενό στα δεξιά
Δεν ξέρω αν ήταν σκόπιμο, αλλά ομολογουμένως η σύμπτωση ήταν σχεδόν διαβολική. Aκόμα πιο διαβολικό είναι το γεγονός ότι έσπευσε να μου την επισημάνει σαμαρικός βουλευτής. Και όχι τυχαία. Κάποια στιγμή το πρωί του Σαββάτου και ενώ οι σύνεδροι είχαν όλοι στοιβαχτεί σε μία ουρά για να πάρουν τις θέσεις τους στην Ολομέλεια, ακούστηκε μια γυναικεία φωνή από τα μεγάφωνα του Metropolitan Expo: «Παρακαλώ, κινηθείτε δεξιά. Υπάρχει κενό στα δεξιά»… Κενό, πάντως, υπήρξε στο μουσικό χαλί. Το συνέδριο δεν είχε soundtrack. Κρίμα που δεν συμβουλεύθηκαν τον Αβραμόπουλο. Ως πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του 8ου συνεδρίου του 2010 είχε πλημμυρίσει το Τάε Κβον Ντο με το Imagine του Τζον Λένον. Για φαντάσου…
Εξω οι κλακαδόροι
Η αλήθεια είναι ότι το συνέδριο της Ν.Δ. δεν θύμισε αμιγώς κομματικό συνέδριο. Σε κάποιους μάλιστα οι παράλληλες εκδηλώσεις τύπου workshop, αλλά και οι ομιλητές, θύμισαν κάτι από TEDx, ενώ η μεγάλη σκοτεινή αίθουσα της Ολομέλειας, όπου τα φώτα χαμήλωναν όταν υπήρχε κεντρικός ομιλητής, θύμισε NBA. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Ο Μητσοτάκης ήθελε ένα συνέδριο που να βάζει τη Ν.Δ. στο ίδιο κλίμα με τα όμορα ευρωπαϊκά κόμματα και αυτό ακριβώς οργάνωσε ο Κωστής Χατζηδάκης. Εξ ου και η απουσία κομματικών σημαιών και των γνωστών «κλακαδόρων». Μόνη παραφωνία, ομάδα νεολαίων που την Κυριακή μπήκαν στην αίθουσα της Ολομέλειας με σημαίες της ΟΝΝΕΔ και φώναζαν συνθήματα. Ο Χατζηδάκης τούς επέπληξε λέγοντάς τους κάτι του τύπου «εδώ είναι συνέδριο, δεν είναι κομματική εκδήλωση». Πάντως, πέρα από τα οργανωτικά, ο Χατζηδάκης είχε ακόμη μία σημαντικότατη αγωνία: βρισκόταν συνέχεια στο τηλέφωνο, καθώς η σύζυγός του από μέρα σε μέρα θα φέρει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί.