Δεν υπάρχει και δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο Ντόναλντ Τραμπ προκαλεί μεγάλες εντάσεις και γενικότερα, μία τρομερή αναστάτωση στον κόσμο. Είτε λόγω άγνοιας, είτε επειδή είναι απρόβλεπτος και ίσως ανισόρροπος, είτε γιατί θεωρεί ότι ο εθνικισμός σε συνδυασμό με την επίδειξη επιθετικότητας σε διεθνές επίπεδο, πουλάνε στο κοινό στο οποίο απευθύνεται στο εσωτερικό των ΗΠΑ, φέρνει τα «πάνω κάτω». Και πάντα με την έμμονη ιδέα να ανατρέψει και να σβήσει οτιδήποτε φέρει τη σφραγίδα της πολιτικής Ομπάμα μέσα και έξω από τη χώρα του. Που βέβαια έχει άλλες διαστάσεις αφού πρόκειται για τη μεγαλύτερη δύναμη στον πλανήτη.
Ολα αυτά είναι απολύτως οφθαλμοφανή και με αντίστοιχα ορατές επιπτώσεις. Μία δε σοβαρή επίπτωση είναι τα ρήγματα που δημιουργεί η συμπεριφορά του προέδρου των ΗΠΑ στο πλαίσιο της Δύσης. Με μεγαλύτερο εκείνο που πλέον απομακρύνει όλο και περισσότερο την Ευρώπη από τις αποφάσεις της Ουάσιγκτον. Τις αποφάσεις που δεν χαροποιούν ιδιαίτερα ούτε τις άλλες χώρες της Δύσης, δηλαδή τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, το Μεξικό και τις περισσότερες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής.
Η «κακή χημεία» στις σχέσεις Ευρώπης – ΗΠΑ έγινε αισθητή από την πρώτη στιγμή που ο Ντόναλντ Τραμπ ανέλαβε πρόεδρος. Φάνηκε με τις δηλώσεις του, φάνηκε κατά την επίσκεψη της Αγκελα Μέρκελ στην Ουάσιγκτον, στη σύνοδο του G20 και βεβαίως στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Πολύ γρήγορα λοιπόν έγινε σαφές ότι οι διαφορές απόψεων σχεδόν σε όλα τα θέματα είναι αγεφύρωτες. Γεγονός που επιβεβαιώθηκε –και κλιμακώθηκε– με την πολιτική Τραμπ για την Κούβα, την υπονόμευση από μέρους του της συμφωνίας για τα πυρηνικά με το Ιράν, την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το κλίμα και βεβαίως με την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ.
Εντονη δυσαρέσκεια προκάλεσε ακόμη σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες η απόφαση του Κογκρέσου για την επέκταση των κυρώσεων εις βάρος της Ρωσίας ώστε να περιλαμβάνει και θέματα ενέργειας που αφορούν την Ευρώπη, η προσβλητική συμπεριφορά του Τραμπ απέναντι στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Τερέζα Μέι, η απαίτησή του από τη Γερμανία να κλείσει την πρεσβεία της στη Βόρειο Κορέα και άλλα περιστατικά που συνιστούν τακτική «αφεντικού» που θέλει υποτακτικούς γύρω του, όχι συνεργάτες. Προφανώς, έτσι αντιλαμβάνονται –και δεν το κρύβουν– ο Τραμπ και οι επιτελείς του το νέο δόγμα ασφαλείας που εκπόνησαν και προσάρμοσαν στο σύνθημα «πρώτα η Αμερική».
Αναμφισβήτητα η Ευρώπη αισθάνεται ότι ο Τραμπ δημιουργεί ένα νέο παγκόσμιο σκηνικό, με πολλές αντιφάσεις και απειλές κατά των δικών της συμφερόντων. Δεν έχει αντιδράσει ακόμη συγκροτημένα, αλλά σταδιακά διαγράφει μία δική της αυτόνομη πορεία. Ενδεικτική η προσπάθεια συγκρότησης δικής της αμυντικής δύναμης και δικής της εξωτερικής πολιτικής. Η σχετική πρόταση του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας, που μεταξύ άλλων προβλέπει και προσέγγιση με τη Ρωσία, δεν είναι ασφαλώς τυχαία.