Πριν τον γνωρίσω στο προαύλιο, τον άκουγα κάθε απόγευμα στο ραδιόφωνο. Με είχε εντυπωσιάσει η ψυχραιμία του λόγου του. Παρεξηγημένη λέξη η ψυχραιμία. Δεν είναι μόνον θέμα χαρακτήρα. Είναι και θέμα έκφρασης, ύφους. Δεν χρειάζεται μόνον να αισθάνεσαι ασφαλής για ό,τι λες, επειδή το έχεις ελέγξει πριν το πεις. Πρέπει να μπορείς να το επενδύσεις και με τις κατάλληλες λέξεις. Και ο Βασίλης Μπεσκένης τις έβρισκε αβίαστα. Με είχε εντυπωσιάσει ακόμη περισσότερο η απουσία των διαφόρων στερεοτύπων του δημοσιογραφικού λυρισμού που θαμπώνουν τον λόγο. Ο λόγος του ήταν ειλικρινής. Σαραντάρης, ανήκε σ’ αυτήν τη γενιά των δημοσιογράφων που δεν είχε περάσει την παιδική ασθένεια της δικής μου γενιάς, τον δογματισμό του «εμείς και οι άλλοι», κυρίως δε τη δογματική προσήλωση σε κάποια φαντασιακή αντίληψη περί προόδου, η οποία συνήθως καλύπτει την κοινή βλακεία. Λες και ο μόνος τρόπος για να βάλεις το μυαλό σου να κινηθεί είναι να ανακαλύψεις κάποιον αντίπαλο και να οχυρωθείς στις γραμμές των συμμάχων σου, αδιαφορώντας για την αλήθεια όσων λες. Τον άκουγα να μιλάει στο ραδιόφωνο και αισθανόμουν πως είχα απέναντί μου κάποιον συνομιλητή που μοιράζεται μαζί μου τις σκέψεις του.
Τον γνώρισα στο προαύλιο, όπου μοιραζόμασταν το κοινό μας ελάττωμα, το απαγορευμένο κάπνισμα. Θυμάμαι το βλέμμα του, κοφτερό, πάντα ελαφρώς γελαστό, απ’ αυτά τα βλέμματα που σου θυμίζουν ότι η πραγματική σοβαρότητα χρειάζεται και κάποιο παιχνίδι για να ελαφρύνει και να μπορείς να τη μοιραστείς. Είχε χιούμορ, του άρεσε το διάβασμα και μου μιλούσε συχνά για το μεταπτυχιακό του, όπως και για τον γιο του. Κάποτε με ρώτησε αν σκοπεύω να ασχοληθώ με την πολιτική. Του απάντησα πως όχι. Μου αρέσει να γράφω, είναι η μόνη δουλειά που ξέρω να κάνω. Ο Βασίλης όμως θα μπορούσε να γίνει πολύ καλός πολιτικός σε μια Ελλάδα που θα περπατούσε με τα πόδια και όχι με το κεφάλι, όπως κάνει τώρα. Είχε αυτήν τη μόρφωση που τη διακρίνεις στην καθαρότητα της κρίσης. Αν είχαμε άλλους δέκα σαν κι αυτόν, η σκηνή του δημόσιου βίου θα ήταν διαφορετική.
Δυστυχώς δεν τον γνώρισα περισσότερο. Το ξέρω πως αυτό ακούγεται εγωιστικό, όμως, όταν μιλάς για κάποιον που «έφυγε», στην πραγματικότητα αναφέρεσαι στο αποτύπωμα που άφησε η παρουσία του μέσα σου. Κι η παρουσία του Βασίλη ήταν φτιαγμένη από ευγένεια, ευφυΐα και χιούμορ, είδη εν ανεπαρκεία στην καθημερινότητα του επιτηδεύματός μας, και όχι μόνον.
Ας προσθέσω τέλος το κοινότοπο. Κεραυνοβολήθηκα κι εγώ από την είδηση. Λες και κάποιος εκεί πάνω, αν υπάρχει και όπου κι αν βρίσκεται, μας ειρωνεύεται για να μην ξεχνάμε την αδυναμία μας.