Eίναι σαν να επιστρέφεις το βραβείο Νομπέλ ή το Οσκαρ. Κι όμως ο γνωστός σεφ των μαγευτικών γεύσεων Ζερόμ Μπροσό αποφάσισε να επιστρέψει το αστέρι Μισελέν με το οποίο είχε τιμηθεί. Στην πραγματικότητα, αρνείται τη διάκριση που κάνει το εστιατόριο του να ξεχωρίζει από χιλιάδες άλλα και η οποία αποτελεί όνειρο ζωής για εκατοντάδες ανθρώπους. Ομως η απόφασή του δεν ήταν βιαστική, δεν είχε προκύψει από αλαζονεία, αγνωμοσύνη ή και τα δύο. Είχε έναν πεζό αλλά σημαντικό λόγο: δεν μπορούσε να το αντέξει οικονομικά.
Είναι ένα δραστικό βήμα που εξιστορεί τα πάντα για την τρομακτική πραγματικότητα της «άλλης Γαλλίας», των επαρχιών όπου κατά μέσον όρο το 10% απο τις βιτρίνες των καταστημάτων παραμένουν κενές και όπου τα καφέ είναι άδεια τα κρύα πρωινά. Ακόμα και σε μία επαρχία που φημίζεται για τις γαστριμαργικές της παραδόσεις, αυτή η μικρή πόλη που βρίσκεται στην Κάτω Βουργουνδία δεν μπορεί να υποστηρίξει ένα εστιατόριο με ένα αστέρι Μισελέν. Ο Μπροσό, που μοιάζει νέος στα 46 του χρόνια, έπαιξε το χαρτί της υψηλής γαστρονομίας σε μια πόλη της εργατικής τάξης και έχασε.
Τον Νοέμβριο, ο σεφ έγραψε στον Κατάλογο Μισελέν, τη «Βίβλο» της υψηλής γαστρονομίας που χορηγεί τη διάκριση, λέγοντας ότι θέλει να του αφαιρεθεί το αστέρι. Δεν μπορούσε να τα καταφέρει οικονομικά στο εστιατόριό του που ονομάζεται «Le France». Δεν μπορούσε να πληρώνει άλλο για υπαλλήλους, προϊόντα και την ακρίβεια που επιβάλλουν οι τιμές ενός εστιατορίου με ένα αστέρι Μισελέν.
«Η οικονομική κατάσταση εδώ είναι μία καταστροφή», έγραψε στον οδηγό. «Αυτό που κάνω σήμερα δεν το κάνω με ελαφριά καρδιά, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή».
Το φαινόμενο, ωστόσο, της επιστροφής του αστεριού δεν είναι χωρίς προηγούμενο, αλλά είναι σπάνιο. Κάποιοι άλλοι σεφ με τρία αστέρια Μισελέν το είχαν επαναλάβει τα προηγούμενα χρόνια, τσακισμένοι από τα έξοδα και τις πιέσεις που επιβάλλει η τήρηση ενός ναού της γαστρονομίας. Η τελευταία περίπτωση ήταν αυτή του Σεμπαστιέν Μπρα στην κεντρική πόλη Λαγκουιόλ το περασμένο φθινόπωρο. Αλλά είναι πολύ σπάνιο για ένα εστιατόριο με ένα μόνον αστέρι και ιδιαίτερα σπαρακτικό για έναν τόπο που δεν έχει να επιδείξει τίποτα άλλο. Βγαίνοντας από την απαστράπτουσα κουζίνα του, είναι να απορεί κανείς πώς βρέθηκε σε αυτό το σημείο. Μοιάζει σαν κάτι μεγαλειώδες σε μία πόλη που οι ημέρες της δόξας της περάσαν πριν από εκατό χρόνια.
Τα πωλητήρια στην οδό του Μπροσό έχουν παλιώσει με τον καιρό. Οι λίγοι άνθρωποι που κυκλοφορούν το παγερό πρωινό του Δεκεμβρίου είναι σκυμμένοι από τα γηρατειά και τον παλιόκαιρο. Τα πρόσωπα των κατοίκων είναι μελαγχολικά και δεν σε καλωσορίζουν. Κάτω από ένα γυμνό δένδρο υπάρχει ένα μνημείο στη μνήμη των εκατοντάδων που σκοτώθηκαν στα τοπικά ορυχεία στο πέρασμα των δεκαετιών.
Η ανεργία φτάνει στο 21% στο Μονσό, σύμφωνα με την εθνική στατιστική υπηρεσία, σχεδόν διπλάσια σε σχέση με τον εθνικό μέσον όρο. Αλλά για τον Μπροσό το τελειωτικό πλήγμα ήταν το κλείσιμο τεσσάρων επιχειρήσεων.