Το Μακεδονικό είναι ένα εθνικό θέμα που απασχολεί και ταλαιπωρεί τη χώρα τουλάχιστον από τις αρχές του 20ού αιώνα και έχει κοστίσει κατά καιρούς αίμα και ένταση με τους βόρειους γείτονες. Ευτυχώς οι περίοδοι όταν το κόστος μετριόταν σε αίμα έχουν περάσει εδώ και πολλές δεκαετίες –ελπίζεται ανεπιστρεπτί– αλλά η ένταση πηγαινοερχόταν για πολλά χρόνια μετά, ώς το τέλος του περασμένου αιώνα, για να περάσει μέχρι ένα βαθμό και στον 21ο.
Παράλληλα, το Μακεδονικό σφράγιζε με ένταση, επίσης για μεγάλες περιόδους, την εσωτερική ελληνική πολιτική σκηνή. Τόσο τη γενικότερη όσο και το μέρος της που αφορούσε κυρίως τα εσωκομματικά της Αριστεράς.
Σήμερα, μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ και τη συντριβή του Νίκολα Γκρούεφσκι και των εθνικολαϊκιστών του, που είχαν φτάσει σε ακραίες γελοιότητες διαστρέβλωσης της Ιστορίας, για να διατηρούν ψηλά την ένταση, το Μακεδονικό μπορεί να εισέλθει σε περίοδο ύφεσης. Ακόμη και οριστικής επίλυσης, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει συμφωνία σχετικά με την ονομασία. Το επιθυμούν διακαώς Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, δείχνει να το θέλει ο νέος πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, φαίνεται να μην έχει αντιρρήσεις η κυβέρνηση, κατά το μέρος που προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, όχι όμως και οι συνεταίροι ΑΝΕΛ.
Με αυτά τα δεδομένα, η υπόθεση μιας τελικής συμφωνίας μπορεί να ακούγεται εύκολη, καθώς τη θέλουν όλοι πλην Π. Καμμένου, αλλά δεν είναι. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Καμμένος πουλάει εθνοπατριωτισμό, λέγοντας ότι δεν δέχεται συμφωνία που θα προβλέπει τον όρο «Μακεδονία» στην ονομασία της ΠΓΔΜ, μήπως και αναστηθεί ενόψει εκλογών. Από την άλλη πλευρά, πολύ κακώς διάφοροι υποστηρίζουν επιπόλαια ότι οι ελληνικές αντιδράσεις απέναντι στην ΠΓΔΜ ήταν και είναι από υπερβολικές έως βλακώδεις. Στις αξιώσεις και στην πολιτική των Σκοπίων, περιλαμβανομένης και της ονομασίας, τα στοιχεία του αλυτρωτισμού και της επιθετικής διεκδίκησης ήταν και είναι ακόμη ιδιαίτερα έντονα.
Ετσι, μπορεί οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να πιέζουν για επίλυση γιατί θέλουν την ΠΓΔΜ ενταγμένη στους δύο βασικούς πυλώνες της Δύσης, θεωρώντας ότι η Ρωσία επιχειρεί διείσδυση στα Βαλκάνια, μπορεί ο Ζ. Ζάεφ να πιστεύει πως μια τέτοια εξέλιξη θα θωρακίσει τη χώρα του απέναντι σε ενδεχόμενες αλβανικές ορέξεις και μπορεί η ελληνική τάξη πλην Καμμένου να επιθυμεί την οριστική απαλλαγή από το αγκάθι του Μακεδονικού, ωστόσο η εκατέρωθεν καχυποψία έχει βαθιές λαϊκές ρίζες.
Στην ΠΓΔΜ η πλειονότητα των αλβανόφωνων αδιαφορεί για την ονομασία, όχι όμως και των σλαβόφωνων. Στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η πλειονότητα των πολιτών θα δεχθεί λύση, ακόμη και με γεωγραφικό προσδιορισμό της ονομασίας έναντι όλων των κρατών –που θα ήταν και η πιο λογική–, κάτι που ίσως αποδειχθεί αν η κυβέρνηση καταφύγει σε δημοψήφισμα.