Παραλίγο θα ήταν μία από τις στενόχωρες ιστορίες του 2017. Δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων και είμαστε τρεις παρέες στον δρόμο για την ορεινή Χαλκιδική. Σε μια στάση για ξεκούραση, ένα από τα πιτσιρίκια που έχουμε μαζί μας, ο μικρός Νικόλας, άκουσε το κλάμα του. Σε μια κλειστή πλαστική σακούλα του σούπερ μάρκετ ένα νεογέννητο κουτάβι με τα μάτια του ακόμη κλειστά προσπαθούσε να πάρει ανάσα. Οι δυσάρεστες εκπλήξεις συνεχίστηκαν. Μόλις άνοιξε η σακούλα για να ελευθερωθεί το κουτάβι, ανακαλύψαμε ένα δεύτερο σε ακόμη χειρότερη κατάσταση.
Και τώρα τι κάνουμε στη μέση του πουθενά ημέρα αργίας; Τηλεφωνήματα σε οργανώσεις, φίλους και γνωστούς, ακόμα και στην αστυνομία για να μάθουμε αν υπάρχει κάποια τυπική διαδικασία σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν κατέληξαν πουθενά. Κανείς δεν μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη να μας πει εάν μπορούμε να πάμε κάπου τα κουτάβια για να τα φροντίσουν, οι αυξημένες τους ανάγκες απέτρεπαν πολλούς και πιο έμπειρους από εμάς να αναλάβουν δράση, ενώ ακούσαμε πολλές φορές για τον «μπελά» που βάλαμε στο κεφάλι μας.
Ο πατέρας του Νικόλα ανέλαβε να βγάλει το φίδι από την τρύπα που άνοιξαν άλλοι, ασυνείδητοι. Στην έκκληση του Β.Β. στο Facebook ανταποκρίθηκε ο Φιλοζωικός Σύλλογος Θερμαϊκού «Ο Σείριος» και μέχρι αργά το ίδιο βράδυ έμαθε ηλεκτρονικά τις πρώτες βοήθειες. Τα κουτάβια ταΐστηκαν όπως έπρεπε, κοιμήθηκαν στα ζεστά, η θέλησή τους για ζωή υπερνίκησε και τώρα βρίσκονται σε καλά χέρια.
Δυστυχώς, παρόμοιες ιστορίες έχουν συνήθως κακό τέλος και καταλήγουμε να λέμε για τους ασυνείδητους που εγκαταλείπουν τα ζώα και την έλλειψη ουσιαστικής μέριμνας για τα αδέσποτα. Δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Αυτό που χρειάζεται είναι το 2018 να έχουμε περισσότερους μικρούς και μεγάλους Νικόλες.