Πρόκειται για παλαιά συνήθεια κι ελπίζω να βοηθήσει κι εσάς. Μια εποπτική ματιά στα βασικά στοιχεία της οικονομίας δείχνει, χωρίς μεγάλη προσπάθεια, ότι η κατάσταση θα είναι λίγο καλύτερη από τα δύο προηγούμενα χρόνια χωρίς να προσφέρει επαρκή σημεία στήριξης εμπεδωμένης αισιοδοξίας.
Ξεκινούμε, κατά κανόνα, με την εκτίμηση για την πορεία του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος. Ισως επειδή μας δίνει μια αίσθηση του μεγέθους της «πίτας» από την οποία θα πάρουμε όλοι κάποιο κομμάτι στη διάρκεια των επόμενων δώδεκα μηνών. Η «πίτα», λοιπόν, θα αυξηθεί με ρυθμό 2% (εκτίμηση του ΙΟΒΕ) μέχρι και 2,5% (εκτιμήσεις Προϋπολογισμού και Επιτροπής) και θα φθάσει στα 185 δισ. ευρώ, που αντιστοιχούν στο μέγεθος που είχαμε το 2000, κατά την είσοδό μας στο ευρώ. Στο ίδιο συμπέρασμα μας οδηγούν και τα στοιχεία για το κατά κεφαλήν εισόδημα. Τοποθετούμαστε στην τελευταία θέση μεταξύ των κρατών του ΟΟΣΑ, μαζί με την Τουρκία. Χάσαμε 15+ χρόνια ευκαιριών, σταθερού και φθηνού χρήματος εξαιτίας της ασυνέπειάς μας να υιοθετήσουμε σύγχρονες δομές και να προσαρμόσουμε το κράτος και την οικονομία μας σε υψηλά διεθνή πρότυπα. Η ανικανότητα να αυξήσουμε την παραγωγικότητα των συντελεστών παραγωγής εικονογραφείται όταν συγκριθούμε με την Κορέα (Νότιο, βεβαίως), το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της οποίας ήταν μικρότερο κατά σχεδόν 5.000 δολάρια το 2000 και τώρα μας ξεπερνά κατά 11.000 δολάρια, περίπου.
Το κύριο πρόβλημα είναι, βεβαίως, η απουσία αξιόλογων επενδύσεων. Είναι όμως το πολύ χαμηλό ποσοστό απασχολουμένων και η ακόμη χαμηλότερη παραγωγικότητά τους που προσδιορίζουν τις καθημερινές δυσκολίες μας. Ετσι, η ανεργία θα σταθεί στο 20%, επίπεδο εξαιρετικά υψηλό, που αποδεικνύει ότι οι πιέσεις στους μισθούς θα συνεχιστούν, γεγονός που θα όφειλε να υποχρεώνει τους πολιτικούς να μειώσουν τις επιβαρύνσεις, δηλαδή τους φόρους, επί της εργασίας. Επειδή όμως αυτό δεν προβλέπεται για το 2018, αφού το κράτος υπολογίζει να πετύχει πλεόνασμα φόρων ίσο με το 4,2% του ΑΕΠ, η ιδιωτική κατανάλωση θα αυξηθεί μόλις κατά 1,2% (με το ΙΟΒΕ να αισιοδοξεί για +1,7%). Τέλος, αυτό που «μας πέταξε έξω» το 2009, το μέγεθος του δημοσίου χρέους, υπολογίζεται σε 332 δισ. ευρώ ή 180% του ΑΕΠ για εφέτος και θα συνεχίσει να αποτελεί εμπόδιο στην πιστωτική επέκταση.
Με δύο λόγια, το 2018 ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα συνεχίσει να δουλεύει σκληρά για να συντηρήσει ένα ακριβό κράτος, δεν θα μπορέσει όμως να κάνει τίποτε περισσότερο και κυρίως δεν πρόκειται να αναλάβει ευκαιρίες και κινδύνους μελλοντικών εισοδημάτων. Η εποχή της στασιμότητας θα εμπεδωθεί κατά το 2018. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.