Ενθυμείσθε ασφαλώς οι παλαιότεροι, και αν δεν ενθυμείσθε καλά θα κάνετε να θυμηθείτε, την αγανάκτηση που είχε συνεπάρει την έντεχνο Ελλάδα όταν, μέσα από το μαγικό κουτί ενθέρμων πατριωτών, πετάχτηκε σαν μυστακοφόρος φασουλής ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η δυσμενής φυσιογνωμία του Κούρδου ηγέτη είχε προκαλέσει ένα είδος προσωπολατρίας σε Λαζόπουλους και λοιπούς τραγουδιστές των γραμμάτων και των τεχνών. Ζητούσαν να του παρασχεθεί άσυλο, απαιτούσαν να σωθεί ο ικέτης, επικαλούμενοι μακραίωνες παραδόσεις του ελληνισμού, διανοούμενοι γαρ. Ο προοδευτικός λυρισμός είχε χτυπήσει κόκκινο. Δεν θυμάμαι αν στη δίκη του προέδρου Κλίντον που είχε γίνει μερικούς μήνες αργότερα, Νοέμβριο του 1999, το κατηγορητήριο περιελάμβανε και την απαγωγή του Οτσαλάν. Σημασία έχει ότι ο Κλίντον καταδικάστηκε, η τότε κυβέρνηση Σημίτη επίσης, στο όνομα του ανθρωπισμού, της επανάστασης και της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Ο Κούρδος θαυμαστής της σκέψης του Μάο, με πλούσια τρομοκρατική δράση και περγαμηνές εξόντωσης ακόμη και συναγωνιστών του, είχε τότε καταλάβει περίοπτη θέση στην πινακοθήκη των ηρώων της πατριωτικής Αριστεράς.
Αναρωτιέμαι πού κρύβονται όλοι αυτοί σήμερα με την υπόθεση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών. Και καλά ο κ. Λαζόπουλος, ο οποίος, κυνηγημένος από διεθνή συμφέροντα, περνάει δύσκολες στιγμές. Οι υπόλοιποι όμως, τραγουδιστές, σκηνοθέτες, συγγραφείς, που τους θυμάμαι να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους; Θα μου πείτε οι αξιωματικοί δεν είναι μαοϊκοί, άρα δεν εντάσσονται στο φάσμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης. Εχουν κι άλλα μειονεκτήματα. Δεν έχουν δηλώσει, ας πούμε, ότι θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα για να προκαλέσουν ελληνοτουρκική κρίση. Εξάλλου, ο κ. Τσίπρας είναι άνθρωπος που κρατάει τον λόγο του και δεν θα σπιλώσει τη φήμη του αθετώντας όσα υποσχέθηκε στον κ. Ερντογάν. Αναρωτιέμαι πόσοι από τους έντεχνους του καιρού εκείνου ανήκουν στο κυβερνών κόμμα και τις παραφυάδες του. Να φύγουνε να πάνε αλλού οι Οκτώ και να μας αφήσουν εμάς με το ηθικό πλεονέκτημα του ανθρωπισμού μας. Κανείς δεν πρόκειται να μας το αφαιρέσει. Αντε τώρα!
Εχει κι ο ανθρωπισμός τα γούστα του και τις εκλεκτικές του συγγένειες. Κακόβουλοί τινες τις αποκαλούν υποκρισία. Μακριά από μένα τέτοιες σκέψεις, ειδικά όταν πρόκειται για αίσθημα έντεχνο, το οποίο εξ ορισμού ταυτίζεται με το λαϊκό τοιούτο. Αλλο Πολ Ποτ, άλλο Οτσαλάν και άλλο οκτώ αξιωματικοί. Ούτε ένα τραγούδι δεν μπορείς να τους γράψεις. Γι’ αυτό αναρωτιέμαι πού οδεύουν οι τέχνες και τα γράμματα σ’ αυτόν τον τόπο τώρα που οι φούσκες του προοδευτικού λυρισμού σκάνε η μία μετά την άλλη.