Το πείραμα πρέπει να επιβεβαιωθεί στην πράξη αφού προηγουμένως έχουν τεθεί συγκεκριμένοι στόχοι. Και όχι στα… κουτουρού. Ως εκ τούτου, εκτιμώ ότι οι υπεύθυνοι της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου, Ανέστης Αζάς και Πρόδρομος Τσινικόρης, θα όφειλαν να είχαν δώσει έναν κεντρικό άξονα γύρω ή πάνω στον οποίο θα κινούνταν ο πειραματισμός των ομάδων στις οποίες ανατέθηκε να παρουσιάσουν δουλειά τους κατά την τρέχουσα θεατρική σεζόν.
Φέτος η Πειραματική Σκηνή, που στεγάζεται στο -1 του θεάτρου Rex, ξεκίνησε, στα τέλη του 2017, το νέο της ρεπερτόριο με το «Φιντανάκι» του Παντελή Χορν που γράφτηκε το 1921. Παράλληλα, παρουσιάζεται σε επανάληψη το «Lasciatemi Morire» και θα ακολουθήσει η παράσταση «Υμπύ Τύραννος» του Αλφρέ Ζαρρύ. Υπό τη σκέπη της Πειραματικής, τον Ιανουάριο του 2017 (αλλά στο πλαίσιο του προηγούμενου προγράμματος), είχε παρουσιαστεί ο «Γενικός γραμματεύς» του Ηλία Καπετανάκη, μια πολιτική σάτιρα γραμμένη το 1897. Ακολούθησαν «Το γελοίο σκότος» του Βόλφραμ Λοτς και το «7 χρόνια φαγούρα – Ο έρωτας στον καιρό των μνημονίων».
Η παρουσίαση των έργων του Χορν και του Καπετανάκη κατά την ίδια θεατρική σεζόν, στο πλαίσιο ενός άξονα, θα μπορούσε να δικαιολογήσει την έννοια του πειραματισμού – π.χ. ποιοι οι συσχετισμοί της εποχής που γράφτηκαν με τη σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, πώς ανεβαίνουν σήμερα έργα τόσο παλιά, ποιες οι ομοιότητες της γλώσσας. Ετσι, φτιάχνεται η μαγιά για δημιουργία ενήμερων θεατών με κριτική ματιά για την τέχνη (του θεάτρου και όχι μόνο). Αλλιώς, καθένας δηλώνει ότι πειραματίζεται, αλλά στην πραγματικότητα παρουσιάζει πλίνθους και κεράμους, ελπίζοντας να του κάτσει ένα επιτυχημένο ανέβασμα για να δικαιολογήσει τον ρόλο του.