Ο Σταύρος Τσακυράκης, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, απάντησε χθες εμμέσως, με ανάρτησή του στο Facebook, στον Ευάγγελο Βενιζέλο για την παρέμβασή του στο ζήτημα του ονόματος της ΠΓΔΜ, αλλά ταυτόχρονα και σε όσους καλούν την αντιπολίτευση να μη συνδράμει τη διχασμένη ελληνική κυβέρνηση και να προκαλέσει την πτώση της. «Το Μακεδονικό (σ.σ. επιτέλους κι ένας που δεν κάνει λόγο για Σκοπιανό) δεν προσφέρεται για αντιπολίτευση. Δεν είναι συνηθισμένο πολιτικό ζήτημα, αλλά εθνικό. Φαίνεται ότι είμαστε κοντά σε μια λύση με διπλή ονομασία, την οποία πρέπει να επιδιώξουμε χωρίς δισταγμό», αναφέρει και καταλήγει ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι να ελπίζει κάποιος σε μια κατάρρευση της κυβέρνησης, όχι όμως την επίλυση του Μακεδονικού. Ουσιαστικά ο κ. Τσακυράκης διαφωνεί με τον κ. Βενιζέλο, ο οποίος υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση όφειλε να παραιτηθεί με δεδομένη τη διαφωνία των δύο εταίρων της στο ζήτημα. Πολλοί έχουν υιοθετήσει παρόμοιες απόψεις, με το βασικό επιχείρημα ότι «προέχει η πτώση της κυβέρνησης και το Μακεδονικό θα λυθεί αργότερα».
Η στάση της κυβέρνησης είναι όντως προβληματική, για να το θέσουμε ήπια, πιθανότατα και τυχοδιωκτική: Δίνει την εντύπωση ότι είτε αποτολμά μια ηρωική έξοδο με μηδενικό κόστος για αμφότερους τους εταίρους (ο ΣΥΡΙΖΑ απευθυνόμενος στο δικό του ακροατήριο, που πλειοψηφικά είναι υπέρ της λύσης, και οι ΑΝΕΛ στο εθνικιστικό δικό τους) είτε θεωρεί δεδομένη την υπεύθυνη στάση της αντιπολίτευσης, ελπίζοντας ότι θα μεταφέρει στο δικό της εσωτερικό την καυτή πατάτα. Πράγματι, η Ν.Δ. θα έχει αντίστοιχο πρόβλημα σε περίπτωση που κληθεί εκείνη να βγάλει το φίδι από την τρύπα και να παίξει τον ρόλο «του χρήσιμου ηλίθιου», κατά τον Αδωνι Γεωργιάδη.
Στην πολιτική, όμως, δεν είναι όλα τα θέματα τακτικισμοί, υπάρχουν και ζητήματα υπεράνω μικροπολιτικής σκοπιμότητας. Η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να κλείσει ένα τραυματικό κεφάλαιο, που την παγιδεύει επί δεκαετίες σε μια ανεγκέφαλη, αυτιστική διπλωματία αναζήτησης ανύπαρκτων όρων («κρατίδιο-Σκοπιανό-ΠΓΔΜ») τη στιγμή που όλη η υπόλοιπη υφήλιος λέει ξερά και μονολεκτικά: «Μακεδονία». Την ίδια στιγμή, η γειτονική χώρα ύστερα από μια παρατεταμένη περίοδο εθνικιστικής υστερίας, σκανδάλων και πλειοδοσίας μνημείων και συμβόλων, υπό νέα διαλλακτική ηγεσία, εξαρτά την ευρωπαϊκή προοπτική της και τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ από τα δικά μας υπαρξιακά προβλήματα.