Μια ημέρα ανάποδα. Αν δίνεις περιθώρια στον χρόνο σου, αν είσαι γενναιόδωρος μαζί του, ειδικά αν ζεις στην επαρχία, τότε δύσκολα τον κάνεις φέτες, δύσκολα τον ανατέμνεις στο χαρτί, περιγράφοντας ένα 24ωρο. Τις περισσότερες φορές ο χρόνος μοιάζει με «μπετονιέρα», γυρνά ο κουβάς κι εγώ, σαν απέξω, σαν εργάτης με το φτυάρι, γεμίζω και ξαναγεμίζω, αρκεί το «χαρμάνι» να δένει καλά, και κάπου προτού σβήσει η μηχανή, πριν από την τελευταία αλλαγή πλευρού, πριν από τον βαθύ ύπνο, αυτό το «χαρμάνι» να ’χει στεγνώσει, σφιχτό, με όλα τα υλικά του.
01.00
Η νύχτα έχει πέσει, το ίδιο και η θερμοκρασία, ας διπλώσουμε την κουβέρτα και ας το πάρουμε ανάποδα, κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες προς την ημέρα.
22.00
Βράδυ, κι αν δεν έχει μπάρα με αλκοόλ, τότε σίγουρα θα ’χει μυθιστόρημα, από αυτά που λέγονται «τούβλα», να χωράς ολόκληρος, να σε χωρά ολόκληρο, κάτι σαν τους πίνακες του Ρόθκο, να γίνεται εμπειρία, θρησκευτική εμπειρία, σαν από όρθρο σε εσπερινό, να ψαλμωδείς με τις δημιουργίες των σημαντικών Αλλων.
18.00
Κι έτσι φτάσαμε στον εσπερινό, όπως λέμε «καλό απόγευμα», όπως ζεσταίνεις νερό για τον καφέ και οι φωτογραφίες στον υπολογιστή περιμένουν να τους κάνεις παρέα. Επισκέπτεσαι τον κάθε φάκελο, ανοίγεις, κλείνεις, ξανανοίγεις, διαγράφεις μέχρι να ξεμείνεις μ’ εκείνες τις εικόνες που καίνε σαν άφιλτρο στα χείλη του ματιού – μέχρι να «υιοθετήσεις» εκείνη που θα τη φύλαγες σαν κόρη οφθαλμού.
15.00
Και να το μεσημέρι, προχωρημένο, λες και σκάει απ’ την πίσω πόρτα, όπως λες «θα πάρω έναν υπνάκο» και ήδη έχεις ξυπνήσει. Λίγα λεπτά αρκούν για ν’ ανοίξει το μάτι γαρίδα, όπως λίγοι στίχοι αρκούν, σαν χρονοκάψουλες στη μέση της μέρας. Και είναι η ποίηση, σαν το «εξπρές του μεσημεριού», η πιο γλυκόπικρη απόδραση, όπως παλιά τα καλοκαίρια, να κοιμούνται οι γονείς κι εσύ με τη σκανδαλιά-γλυκό κουταλιού στο στόμα – ίδια ποίημα.
12.00
Φτάσαμε κατά τις δώδεκα και είναι η «ώρα της αγοράς». Αν δεν έχει καμιά εξόρμηση στη φύση ή σε κάποιο ακατοίκητο χωριό της Δράμας, τότε θα ’χει σίγουρα σουλάτσο στην πλατεία. Ιστορικό κέντρο, κουβέντες στο όρθιο, από χαζολογήματα μέχρι ανάγνωση κηδειόχαρτων, δεκάλεπτα σε φίλων μαγαζιά, όπως ημίχρονα εξακολουθητικά σε ματς. Θα το ’λεγες και συνήθειες συνταξιούχου, μιας ανάστροφης «σύν-ταξης», με πολλά ψυχικά στρώματα «εφάπαξ». Και ήδη αισθάνεσαι πλούσιος στην αγορά – ώρα να πάμε στο πρωινό.
09.00
Εδώ έχει φως, εδώ έχει νοτιοανατολικό μπαλκόνι, δηλαδή ιδανικό φως. Πρωί και τα υλικά περιμένουν στη σωστή γωνία. Μπογιές, ξύλα, πινέλα, μαρκαδόροι, πέτρες, καμβάδες, καρφιά, μαχαίρια, χάρακες, κόφτες και άλλα πολλά – περιμένουν μια χείρα αναδημιουργίας. Ενα παλίμψηστο δημιουργίας, μια αρχαιολογία κομματιασμένη που περιμένει το φιλί της ζωής από δυο παλάμες. Εδώ η χαρά πονοκεφαλιάζει και ο πόνος χαροποιεί – εδώ τα τσιγάρα πάνε κι έρχονται. Κι αν φτάσατε την ανάγνωση μέχρι εδώ, να πω πως όλα τα παραπάνω δεν έχουν αυστηρή σειρά, πάνε κι έρχονται κι αυτά, ανάκατα μέσα στη μέρα, κλωθογυρνάνε στην «μπετονιέρα» που ’γραφα στην αρχή – και μια που είπα «αρχή», το ξύπνημα γίνεται δίχως ξυπνητήρι. Καλή σας μέρα!
Ο Κυριάκος Συφιλτζόγλου έχει εκδώσει τέσσερις ποιητικές συλλογές. Πιο πρόσφατη: «Στο σπίτι του κρεμασμένου» (εκδ. Θράκα). Την ερχόμενη Τρίτη 9 Ιανουαρίου, στις 20.00, εγκαινιάζεται η πρώτη του ατομική έκθεση φωτογραφίας, με τον τίτλο «Πιθανότητα αίματος», στην Dépôt Art Gallery (Νεοφύτου Βάμβα 5, Κολωνάκι). Διάρκεια έως 27 Ιανουαρίου.