Oσο προετοιμασμένος και να είσαι για την κοσμοσυρροή, για τον ενθουσιασμό, για την υψηλή ποιότητα, αφού η «βιεννέζικη» Πρωτοχρονιά στο Μέγαρο έχει γίνει θεσμός, δεν παύεις να εκπλήσσεσαι, να συγκινείσαι, να αναρωτιέσαι γι’ αυτό που συμβαίνει, γι’ αυτό που τόσο πολλοί έχουν τόσο ανάγκη. Για τρίτη χρονιά, ο Γιώργος Πέτρου και οι μουσικοί της Καμεράτας προσέφεραν στο κοινό το «Αρωμα Βιέννης ΙΙΙ», έναν στρόβιλο συναισθημάτων, έναν χείμαρρο μουσικής με βαλς, πόλκες και μαζούρκες, που συνεπήρε το κοινό, που το έκανε να μη θέλει, στο τέλος, να φύγει και περίμενε χειροκροτώντας έως ότου στο δεύτερο μπιζ να απολαύσει (κρατώντας τον ρυθμό) το «Εμβατήριο Ραντέτσκι».
«Στο άκουσμα της μουσικής των Στράους, κανείς δεν μπορεί να κρύψει ένα χαμόγελο ή ένα κρυφό χτύπημα του ποδιού στον ρυθμό των βιεννέζικων βαλς, με τη χαρακτηριστική τους ρυθμική “αρρυθμία”, που τους χαρίζει αυτό το “άρωμα Βιέννης”», λέει στην «Κ» ο Γιώργος Πέτρου. «Καμία μουσική δεν είναι τόσο στενά δεμένη με την Πρωτοχρονιά όσο η μουσική της αυτοκρατορικής Βιέννης. Ισως γιατί η αβάσταχτη ελαφρότητα και η γιορτινή της διάθεση, που ξεχειλίζει σαν αφρός σαμπάνιας, είναι αυτό που έχουμε όλοι ανάγκη για την πρώτη μέρα του χρόνου: την ανεμελιά, τη χαρά και την αισιοδοξία για μια καινούργια αρχή. Για τρίτη χρονιά η Καμεράτα, ως “σπεσιαλίστας” πλέον του είδους, υποδέχθηκε το νέο έτος, σε ένα κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής».
Στην κατάμεστη Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», την περασμένη Πέμπτη 4 Ιανουαρίου, υπήρξε –για μία ακόμη φορά– μία δηλωμένη και δημοσίως εκπεφρασμένη απαίτηση για ποιότητα ζωής, για καλαισθησία, για ευφρόσυνα συναισθήματα. Το ένιωθες στον αέρα, στα βλέμματα, στη γλώσσα των σωμάτων.
Και, βεβαίως, ο Γιώργος Πέτρου, καθώς απογείωσε τους μουσικούς της Καμεράτας, που ξεχείλιζαν από καλή διάθεση, ρυθμό, ακρίβεια, συντονισμό. Παρατηρούσα το πάθος του Γιώργου Πέτρου, την ώρα που διήυθυνε με επίγνωση ότι μεταδίδει χαρά και ότι η συναυλία αυτή είναι ιαματική και, όπως όλοι γύρω μου, αναλογιζόμουν τα συστατικά μιας επί της ουσίας πράξης πολιτισμού. Αξίζουν έπαινο οι μουσικοί της Καμεράτας, όλοι ανεξαιρέτως, διότι υπό δύσκολες συνθήκες κάνουν την υπέρβαση που ζητούσε το κοινό.