Προστασία από καταχρηστικούς γενικούς όρους συναλλαγών και σε μερίδα των πολύ μικρών επιχειρήσεων προβλέπει ο αναμορφωμένος νόμος περί προστασίας του καταναλωτή.
Πρόκειται στην πραγματικότητα για μερική επίτευξη της επιδίωξης που είχε εδώ και μήνες το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης, επιδίωξη η οποία συναντούσε αρκετές αντιδράσεις, κυρίως από τις τράπεζες.
Και αυτό, διότι πλέον, πέραν των ιδιωτών, θα αντιμετωπίζονται ως καταναλωτές και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και θα προστατεύονται, για παράδειγμα, από μια μονομερή καταγγελία μιας δανειακής σύμβασης, ακόμη και αν η σύμβαση αυτή μπορεί να αφορά την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Ολες οι αλλαγές που επέρχονται στον νόμο 2251/1994 δεν αφορούν υφιστάμενες συμβάσεις, παρά μόνο εάν αυτές ανανεωθούν.
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η προστασία αυτή δεν παρέχεται στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, όπως επιθυμούσε το υπουργείο Οικονομίας, αλλά ούτε καν σε όλες τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Κι αυτό, διότι δεν επιλέχθηκε ο κλασικός ορισμός που ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ενωση για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις, αλλά ο αρκετά πιο περιοριστικός που περιλαμβάνεται στον νόμο 4308/2014 για τα ελληνικά λογιστικά πρότυπα.
Σύμφωνα με τον πρώτο, πολύ μικρές θεωρούνται οι επιχειρήσεις στις οποίες απασχολούνται έως 10 άτομα και έχουν ετήσιο τζίρο έως 2 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τον δεύτερο, πολύ μικρές είναι οι επιχειρηματικές οντότητες που πληρούν δύο από τα τρία παρακάτω κριτήρια: α) Σύνολο ενεργητικού έως 350.000 ευρώ, β) τζίρος έως 700.000 ευρώ και γ) προσωπικό έως 10 άτομα. Σημειώνεται ότι εάν είχε υιοθετηθεί ο πρώτος ορισμός, θα «προστατεύονταν» θεωρητικά πάνω από 670.000 επιχειρήσεις.
Με βάση, λοιπόν, την παράγραφο 2 του άρθρου 101 του πολυνομοσχεδίου, προβλέπεται ότι οι διατάξεις περί των γενικών όρων συμβάσεων (οι όροι που έχουν διατυπωθεί εκ των προτέρων για μελλοντικές συμβάσεις) εφαρμόζονται σε κάθε σύμβαση, ανεξαρτήτως εάν ο αντισυμβαλλόμενος του προμηθευτή είναι καταναλωτής, εάν πληρούνται σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α) η σύμβαση περιλαμβάνει όρους οι οποίοι δεν έχουν αποτελέσει αντικείμενο ατομικής διαπραγμάτευσης μεταξύ των μερών, β) ο αντισυμβαλλόμενος πληροί τα κριτήρια της πολύ μικρής επιχειρήσεις με βάση τον νόμο 4308/2014 και γ) ο αντισυμβαλλόμενος του προμηθευτή πληροί τα κριτήρια της πολύ μικρής επιχείρησης.
Απόφαση-σταθμό επί του συγκεκριμένου ζητήματος αποτελεί η υπ’ αριθμόν 13/2015 απόφαση του Αρείου Πάγου, με την οποία κρίθηκε ότι τόσο επιχειρηματίας που έλαβε δάνειο για την επιχείρησή του όσο και η μητέρα του, που ορίστηκε ως εγγυήτρια, έχουν την ιδιότητα του καταναλωτή.