Η Ισμήνη Καπάνταη γεννήθηκε το 1939 στην Αθήνα. Παντρεύτηκε τον Βάσο Καπάνταη. Ο Δούκας Καπάνταης είναι γιος της. Εχει εκδώσει δώδεκα μυθιστορήματα. Βραβεύτηκε με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών. Το τελευταίο της μυθιστόρημα είναι το «Αστική Οικία στο Χαλάνδρι», αστυνομικό, των εκδόσεων Ικαρος.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα: «Barnaby Rudge» του Dickens, «Συνοπτική Ιστορία της Ελλάδας» του Richard Clogg και «Οι απαρχές της συγκρότησης σύγχρονου κράτους στην Ελλάδα» του Νικηφόρου Διαμαντούρου.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Σε αυτήν την ερώτηση όταν ήμουν ακόμη παιδάκι θα απαντούσα ότι θα ήθελα να ήμουν το φοξ τεριέ στον «Μάγκα» της Δέλτα, για να περιδιαβάζω στους δρόμους της Αλεξάνδρειας μαζί με τον θυμόσοφο αδέσποτο σκύλο που άκουγε στο όνομα Αφράτος. Τωρινή μου επιλογή είναι η λαίδη Macbeth. Ο λόγος; Η επιθυμία μου να σώσω, αν ήταν δυνατόν, τον Macbeth, αποτρέποντάς τον, αντί να τον ωθήσω, προς το έγκλημα. Τότε όμως, θα μου πείτε, δεν θα είχε γραφεί αυτό το αριστούργημα, οπότε καλύτερα να μείνω στην παιδική μου επιλογή.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Ποιον να πρωτοαναφέρω; Είναι τόσο πολλοί αυτοί που θαυμάζω και το σπίτι μου είναι σχετικά μικρό. Θα ήμουνα πάντως πανευτυχής αν αποδεχόταν την πρόσκλησή μου ο ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Διαβάζοντας Διαμαντούρο και Clogg διαπίστωσα πως σε ό,τι έχει σχέση με τα αρνητικά μας χαρακτηριστικά παραμένουμε αναλλοίωτοι, δυστυχώς.
Ποιο κλασικό βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Τους κλασικούς τους διαβάζω και τους ξαναδιαβάζω διαρκώς αν και υπάρχουν βέβαια πολλοί που δεν τους έχω ακόμα διαβάσει.
Και ποιο είναι το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Δεν είμαι σίγουρη, ανάμεσα στα πολυδιαβασμένα μου πάντως είναι ο «Macbeth», το «Πόλεμος και Ειρήνη» και ο «Ηλίθιος».
Πώς χρωματίζεται η δεκαετία του ’90 στο βιβλίο σας; Ρωτάμε διότι όλοι μιλούν μόνον για εκείνη του ’80…
Είναι η παρακμιακή κοινωνία του «φαίνεσθαι» και της υπερβολής, η κοινωνία που αρνείται να σκεφθεί και ανοίγει μόνη της το όρυγμα μες στο οποίο θα πέσει, νομοτελειακά.
Εχετε Facebook, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Είμαι στο Facebook, δεν έχω όμως τον χρόνο για να ασχοληθώ πολύ. Είναι ωστόσο μια ψηφίδα του μωσαϊκού της κοινωνίας μας που δεν θα ήθελα να χάσω. Βλέπετε, τηλεόραση δεν έχω.