Ποιος θα το έλεγε 3-4 χρόνια πριν πως η μεγαλύτερη «τάση» στο Χόλιγουντ του 2018 θα ήταν η… πολιτική. Η κινηματογραφική βιομηχανία, η οποία την τελευταία δεκαετία μετατράπηκε, λίγο έως πολύ, σε βιτρίνα κομίστικων μπλοκμπάστερ και κακόγουστων αστυνομικών θρίλερ, διανύει πλέον περίοδο πολιτικής συνειδητοποίησης. Εστω και με τον δικό της παρανοϊκά χολιγουντιανό τρόπο.
Ολοι είδαμε τι συνέβη πριν από λίγες μέρες στις Χρυσές Σφαίρες. Φυλή, φύλο, σεξουαλικότητα, ακόμα και εξωτερική πολιτική βρέθηκαν στο επίκεντρο παθιασμένων ομιλιών που απηύθυναν οι σταρ, τυλιγμένοι στα πανάκριβα κοστούμια και τις τουαλέτες τους. Θα μπορούσε να είναι και πρόβα για τις προσεχείς ταινίες τους. Δεν υπάρχει πια, άλλωστε, χολιγουντιανό φιλμ χωρίς τέτοιου είδους αναφορές: Από υψηλού επιπέδου παραγωγές σπουδαίων δημιουργών όπως το πρόσφατο «The Post» μέχρι τα θριλεράκια της σειράς, όλοι νιώθουν υποχρεωμένοι να προσθέσουν πολιτικές στιγμές για να κάνουν τις ταινίες σύγχρονες (;). Αυτό βέβαια 9 στις 10 φορές γίνεται τόσο αποσπασματικά και άτσαλα που πλησιάζει την καρικατούρα, κάτι σαν τις τοποθετήσεις προϊόντων που εμφανίζονται χωρίς (κινηματογραφικό) λόγο και αιτία σε διάφορα πλάνα.
Φυσικά, δεν είναι κακό που το Χόλιγουντ δείχνει διάθεση να πολιτικοποιηθεί. Προφανώς, υπάρχουν και εκεί άνθρωποι με στέρεη πολιτική στάση και –κυρίως– αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινότητα που τους έχει για πρότυπα. Η διήθηση ωστόσο της πολιτικής μέσα στο έργο τέχνης δεν είναι απλή υπόθεση και σίγουρα δεν καθιστά από μόνη της μια ταινία «ποιοτική». Οι σεναριογράφοι, στους οποίους πέφτει και το μεγαλύτερο βάρος της δουλειάς, καλό θα ήταν να συμβουλευτούν τους συναδέλφους τους από την τηλεόραση. Αυτοί το έχουν πιάσει εδώ και καιρό…