Το ότι ο Γκάρι Όλντμαν κέρδισε Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στην «Πιο σκοτεινή ώρα» (στις αίθουσες την Πέμπτη) ήταν κάτι αναμενόμενο και δεν θα εκπλαγεί κανείς αν σε λίγο καιρό κερδίσει και ένα Όσκαρ. Αν μη τι άλλο πιστώνεται τη συγκλονιστική του μεταμόρφωση ώστε να προσομοιάζει στον Ουίνστον Τσόρτσιλ και συγκεκριμένα στην αρχή της πρώτης του θητείας (Μάιος 1940), τη στιγμή που οι Γερμανοί πολιορκούσαν τη Δουνκέρκη. Ο Όλντμαν είναι ο τελευταίος μιας μεγάλης σειράς κινηματογραφικών και τηλεοπτικών Τσόρτσιλ, οι οποίοι συνήθως είναι ελκυστικοί χαρακτήρες, αν και λίγο ή πολύ μοιάζουν μεταξύ τους. Οι ηθοποιοί που αναλαμβάνουν τον ρόλο υπερτονίζουν τα κλασικά αξεσουάρ του (πούρο, γυαλιά χαμηλωμένα, ποτήρι με ουίσκι) και προσπαθούν να αντιγράψουν τη χαρακτηριστική του ομιλία με το σύρσιμο των λέξεων και την οργισμένη βραχνάδα.
Ο Όλντμαν είναι ο τέταρτος Τσόρτσιλ που είδαμε την τελευταία διετία – είχαν προηγηθεί δεκάδες άλλοι. Το καλοκαίρι λοιπόν ήταν η σειρά του Μπράιαν Κοξ στο «Churchill» (πιο «βαρύς» ο Κοξ, πιο αυστηρός), σε μια ταινία για τις μέρες που προηγήθηκαν της απόβασης στη Νορμανδία. Νωρίτερα είχαμε παρακολουθήσει τον Μάικλ Γκάμπον στο «Churchill’s Secret» να υποδύεται έναν πιο γερασμένο και πιο εύθραυστο Τσόρτσιλ, που κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του προσπάθησε να αποσιωπήσει το γεγονός ότι υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο – την ίδια ιστορία παρακολουθήσαμε και στο τηλεοπτικό «The Crown» με τον Τζον Λίθγκοου, ο οποίος, αν και Αμερικανός και επίσης πολύ ψηλότερος του αληθινού Τσόρτσιλ, καταφέρνει να παρουσιάσει μια πολύ πειστική εκδοχή του Βρετανού πολιτικού. Ή έστω μια πειστική εκδοχή (της καρικατούρας) του Τσόρτσιλ που νομίζουμε ότι ξέρουμε έπειτα από τόσες ταινίες. ■