Ο διάλογος του τερματοφύλακα της Λαμίας Παπαδόπουλου και οι ύβρεις που απηύθυνε μετά το πέρας του αγώνα Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό προς τους οπαδούς του γηπεδούχου, έχουν δημιουργήσει τεράστιο θέμα συζητήσεων. Οι… κατάρες των οργανωμένων οπαδών, όλων των αποχρώσεων, αλλά και αρκετοί αφορισμοί μέσω σχολίων κατά του ποδοσφαιριστή, έγιναν αφορμή να έρθει στην επιφάνεια πάλι ένα τεράστιο θέμα.
Κατά πόσον μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος, όσο κι αν πρέπει να κλείνει τα αυτιά του, ως επαγγελματίας αθλητής, στα όσα ακούει ο ίδιος και καθώς και η οικογένειά του κατά τη διάρκεια ενός αγώνα; Οταν χιλιάδες, εν χορώ, βρίζουν τη μητέρα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του;
Η ουσία δεν είναι η αντίδραση του παίκτη. Αυτή σίγουρα δεν έπρεπε να εκδηλωθεί και είναι κατακριτέα. Ο προβληματισμός που πρέπει να υπάρξει είναι κατά πόσον όλοι εμείς οι προστάτες της ηθικής τάξης αντιδρούμε όταν ακούγονται τα εμετικά συνθήματα από τις εξέδρες. Ακόμα και όταν υβρίζονται νεκροί.
Θυμάστε κάποιον πρόεδρο να αντιδράσει όταν υβρίζεται ο συνάδελφός του; Κάποιον ποδοσφαιριστή να γυρίσει προς τους οπαδούς του και να ζητήσει να σταματήσουν οι κατάρες του τύπου να πεθάνει ένας αντίπαλός του; Εγώ προσωπικά όχι. Αντιθέτως, έχουν δημοσιευθεί κατά κόρον διθύραμβοι για «υπερήφανους λαούς», που «έδωσαν φτερά στους παίκτες τους». Κι αυτοί οι λαοί είναι που μολύνουν την ατμόσφαιρα. Που αναγκάζουν τους πατεράδες να κλείνουν τα αυτιά των μικρών παιδιών για να μην ακούν τους οχετούς που εκτοξεύονται…
Δυστυχώς, όποιος σπέρνει ανέμους θερίζει θύελλες. Και αυτό εισπράξαμε με την αντίδραση του Παπαδόπουλου. Και όποιος επιχειρεί να τον καταδικάσει, ελαφρά τη καρδία, ας κοιτάξει πρώτα στον καθρέφτη.