Ετέθη θέμα υψίστης σπουδαιότητος πολιτικής σε διαβούλευση δημοσία, και ως ανεμένετο προέκυψαν χάος και ασυναρτησία. Ο λόγος περί του μακεδονικού ζητήματος υπό τη νέα του μορφή ή άλλως η «ονοματολογία» της ΠΓΔ της Μακεδονίας. Ασύμπτωτες οι θέσεις των κυβερνητικών εταίρων ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, σοβούσα ένταση στην αντιπολίτευση, με εξαίρεση το ΚΚΕ, που αντιμετωπίζει το όλο θέμα με αταραξία μαρξιστική, και τα απορριπτικά κόμματα – την Ενωση Κεντρώων και τη Χρυσή Αυγή.
Θέσεις, απόψεις και προτάσεις διατυπώνονται διαρκώς από αναλυτές, ακαδημαϊκούς, παράγοντες της οικονομικής ή της δημόσιας ζωής. Οι πάντες έχουν άποψη, εντός και εκτός Ελλάδος, ακόμη και ο Μικάδος της Ιαπωνίας, όπως είχε επισημάνει προσφυώς ο Γεώργιος Βλάχος πριν από πολλές δεκαετίες.
Μόνον στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν αναγνώρισε τον υπουργείο Εξωτερικών δικαίωμα να διατυπώσει άποψη περί του Μακεδονικού, προβάλλοντας τον ισχυρισμό περί δήθεν συμπορεύσεώς της με τη Χρυσή Αυγή. Αλλά την επομένη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έσπευσε να αμβλύνει τον κίνδυνο μιας νέας αντιπαραθέσεως με την Ιεραρχία και τον Αρχιεπίσκοπο.
Παρεμπιπτόντως, η πλέον σαφής απόρριψη της Χρυσής Αυγής από την Εκκλησία, με όρους απολύτως αντιληπτούς από τον κλήρο και το εκκλησίασμα, έγινε όταν ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ τη χαρακτήρισε «παγανιστική οργάνωση», που σημαίνει κόμμα αντιχριστιανικό. Ηταν η ύψιστη απόρριψη που θα μπορούσε να υπάρξει από ιεράρχη.
Πολιτικά, η διαχείριση του μακεδονικού ζητήματος έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνα του Κυπριακού. Επί έτη οι Ελληνοκύπριοι συζητούσαν στο πλαίσιο του ΟΗΕ τη λύση του πολιτικού προβλήματος της νήσου, με τη βεβαιότητα ότι οι διαπραγματεύσεις θα απέβαιναν άκαρπες λόγω της αδιαλλαξίας του Ραούφ Ντενκτάς. Οταν ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων, όμως, άλλαξε τακτική, επήλθε πλήρης αποδιοργάνωση της ελληνικής «στρατηγικής».
Το ακριβώς αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα. Μόλις ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ Ζόραν Ζάεφ επέδειξε κάποια ευελιξία και μετριοπάθεια –απροσδιορίστου ειλικρινείας ή βάθους–, το εν Ελλάδι πολιτικό σύστημα διεταράχθη πλήρως. Αισίως επιστρέφουμε στο 1992, και ενώ από το 2007 διαμορφώθηκε «εθνική στρατηγική» επί του θέματος, βάσει της οποίας ο πρέσβης Αδαμάντιος Βασιλάκης διαπραγματεύεται τη λύση του προβλήματος όλη αυτήν την περίοδο, στη διάρκεια της οποίας την εξουσία άσκησαν τέσσερις διαφορετικές πολιτικές κυβερνήσεις.
Με αυτά και με αυτά, το πολιτικό σύστημα διατρέχει τον κίνδυνο να απολέσει τον έλεγχο της καταστάσεως. Πριν καν διαπιστωθεί η σοβαρότης του κ. Ζάεφ να προχωρήσει σε μια συμφωνία αποδεκτή από την ελληνική πλευρά, ο λόγος πέρασε στους πολίτες. Ορθώς, διότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι εις θέσιν να δημιουργεί μόνον προβλήματα· είναι ανίκανο να επιλύσει οτιδήποτε. Οι «λύσεις» επιβάλλονται από τρίτους· και αυτό επιβεβαιώνεται καθημερινώς την τελευταία οκταετία.