Η χθεσινή παρέμβαση του Ρώσου υπ. Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, για την ονομασία της ΠΓΔΜ, έχει ιδιαίτερη σημασία, όχι λόγω των διαπιστώσεων που κάνει και των ερμηνειών που δίνει στη διαδικασία αναζήτησης λύσης. Αυτές –πως η κινητικότητα που παρατηρείται τελευταία γύρω από το θέμα απορρέει από την επιθυμία των ΗΠΑ να εντάξουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ– ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες, και εν πολλοίς γνωστές.
Είναι προφανές ότι η Αμερική και ευρύτερα η Δύση επιθυμούν να ενσωματωθεί η γειτονική χώρα στον νατοϊκό σχεδιασμό. Δεν πρόκειται για κάποια ξαφνική, νέα επιθυμία. Υπήρχε από παλιά. Τη διαπιστώσαμε όλοι όσοι τον Απρίλιο του 2008 βρεθήκαμε στο Βουκουρέστι, στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ. Την «ένιωσαν» περισσότερο από όλους ο Καραμανλής και η Μπακογιάννη στις συζητήσεις που είχαν με τον Τζορτζ Μπους και την Κοντολίζα Ράις. Δεν ήταν μια εύκολη σύνοδος για την Ελλάδα.
Αυτό που έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία, και οφείλει να αναδείξει με τον πλέον ηχηρό τρόπο η Ελλάδα, και τελικά να λάβει σοβαρά υπόψη του ο μεσολαβητής του ΟΗΕ, είναι η επισήμανση του κ. Λαβρόφ πως σε
όποια ονομασία και αν καταλήξουν η Ελλάδα και η ΠΓΔΜ, «εάν αυτή αποφασιστεί επίσημα και επικυρωθεί στο σύνταγμα των Σκοπίων, ασφαλώς και όλοι θα την αναγνωρίσουν».
Ο έμπειρος επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας διαμηνύει με τον πλέον σαφή τρόπο ότι η Μόσχα θα αναγνωρίσει τα Σκόπια με το συνταγματικό τους όνομα. Αλλη μία ξεκάθαρη ένδειξη ότι δεν υπάρχουν περιθώρια για «μεσοβέζικες» λύσεις.
Δεν αρκεί η «σύσταση», «συμβουλή», «εισήγηση», «προτροπή», του Συμβουλίου Ασφαλείας προς τα μέλη του ΟΗΕ να αποδεχθούν και να υιοθετήσουν τη νέα ονομασία στην οποία θα συμφωνήσουν η Αθήνα και τα Σκόπια. Μια σκέψη που έκαναν πολλοί στους κόλπους των Ην. Εθνών με το επιχείρημα ότι δεν μπορούν να «επιβάλουν» την υιοθέτηση της λύσης.
Γι’ αυτό, λοιπόν –και ο κ. Λαβρόφ ήρθε να το υπενθυμίσει– η όποια λύση οφείλει να περιλαμβάνει αλλαγή του συντάγματος της γειτονικής χώρας. Μόνον έτσι θα διασφαλιστεί η χρήση της ονομασίας από όλους, οργανισμούς και χώρες.
Η χρήση της όποιας ονομασίας από όλους δεν αποτελεί απλώς τη θέση της Ελλάδας. Είναι και από πρακτικής άποψης η πιο λειτουργική λύση. Και μια παράμετρος που δεν μπορεί να αγνοήσει ο Μάθιου Νίμιτς στις διαπραγματεύσεις των επόμενων μηνών.