Η μοναξιά θέλει «ρουσφέτια»

Η μοναξιά θέλει «ρουσφέτια»

2' 14" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«​Μια γυναίκα μας τηλεφωνούσε για να της πούμε πώς θα ψήσει τη γαλοπούλα. Αλλη τηλεφωνεί διαρκώς ρωτώντας τι ώρα είναι». Κάποιες από τις δηλώσεις του υπεύθυνου στη γραμμή Silver Line της Βρετανίας, που λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο και δέχεται περισσότερα από δέκα χιλιάδες τηλεφωνήματα την εβδομάδα, είναι γροθιά στο στομάχι. Ηλικιωμένοι καλούν για να ζητήσουν διάφορες πληροφορίες. Στην πραγματικότητα, αυτό που ζητούν απεγνωσμένα είναι κάποιον να τους ακούσει. Κάποιον να τους μιλήσει, να ανταλλάξουν δυο κουβέντες. Να επικοινωνήσουν έστω και για λίγα λεπτά. Να μοιραστούν μαζί του ακόμη και παλιές ιστορίες.

Βρήκα συγκλονιστική τη χθεσινή είδηση ότι η Βρετανία θα γίνει η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει το τεράστιο πρόβλημα της μοναξιάς, γι’ αυτό και προχωράει στη δημιουργία υπουργείου. Θα το αναλάβει η υπουργός Αθλητισμού Τρέισι Κράουτς. Πρώτη, όμως, η Τζο Κοξ, η βουλευτής των Εργατικών που δολοφονήθηκε από ακροδεξιό εξτρεμιστή το καλοκαίρι του ’16 είχε ασχοληθεί με το θέμα, συστήνοντας Επιτροπή για τη Μοναξιά και ζητώντας τη δημιουργία υπουργείου.

Η Βρετανία υποφέρει από ακραία μοναξιά. Οι μισοί από τους Βρετανούς άνω των 75 ετών ζουν μόνοι τους. Δεν έχουν κανέναν να μιλήσουν, να μοιραστούν τους φόβους, τις σκέψεις τους, τη χαρά τους. Μπορεί να περάσουν βδομάδες χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντες με κάποιον φίλο ή γνωστό. Περυσινή έκθεση τόνιζε τις επιπτώσεις της μοναξιάς στην υγεία. Κάνει τόσο κακό όσο 15 τσιγάρα την ημέρα. Πριν από λίγες εβδομάδες και εν αναμονή του ψύχους που πλήττει τη χώρα, η Τζέιν Κάμινγκς, επικεφαλής νοσηλευτικού προσωπικού του εθνικού συστήματος υγείας NHS, προειδοποίησε ότι «ο κρύος καιρός και η μοναξιά μπορεί να είναι ένας θανάσιμος συνδυασμός κατά τους χειμερινούς μήνες».

Η μοναξιά δεν αφορά μόνο τους ηλικιωμένους. Οι ειδικοί χτυπούν το καμπανάκι βλέποντας ότι είναι ένα φαινόμενο που αυξάνεται με μεγάλη ταχύτητα σε άνδρες και γυναίκες άνω των 50 ετών.

Και στην Ελλάδα; Πρέπει να μας προβληματίζει; Θα απαντούσα «ναι», με μεγάλη σιγουριά. Και αν δεν φαίνεται όλη αυτή η μοναξιά στο πραγματικό της μέγεθος είναι επειδή στην Ελλάδα και γενικότερα στις χώρες της Μεσογείου το να είναι κανείς μόνος του συνοδεύεται από την αντίληψη ότι είναι «προβληματικός». Οτι κάτι τρέχει μ’ αυτόν, «δεν πάει καλά». Είναι σαν στίγμα που κλείνει τους ανθρώπους ακόμη περισσότερο, κάνει πολύ δύσκολη την απόφαση της έκθεσης σε δημόσιο χώρο, στα αδιάκριτα ή αποδοκιμαστικά βλέμματα των άλλων. Ναι, πολύ δύσκολα θα πάει κάποιος μόνος του για καφέ, για δείπνο σε ένα εστιατόριο. Δύσκολα θα παρακολουθήσει μόνος μια θεατρική παράσταση και φυσικά, πολύ πιο δύσκολα θα πάει διακοπές το καλοκαίρι σε κάποιο ελληνικό νησί.

Πόσο άνισο, να διανύουμε ταυτόχρονα την εποχή της υπερπληροφόρησης και της τεχνολογίας αλλά κι αυτήν της μοναξιάς. Να ζούμε περισσότερο, αλλά όλο και πιο μόνοι. Κανείς δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή