Ιανουάριο του 1900 ο Κ. Π. Καβάφης έγραψε το ποίημα «Οταν ο Φύλαξ είδε το φως», που το κράτησε στα συρτάρια του. Οι αναγνώστες το πρωτοείδαν τυπωμένο πολύ αργότερα, στον τόμο των «Ανεκδότων» που τυπώθηκε το 1977 από τον «Ικαρο», με την επιμέλεια του Γ. Π. Σαββίδη. Εχοντας στον νου του τον εξαίρετο πρόλογο της τραγωδίας του Αισχύλου «Αγαμέμνων», ο Αλεξανδρινός ζωγραφίζει τον εντεταλμένο Φύλακα, που περιμένει χρόνια και χρόνια το σήμα της φωτιάς που θα φτάσει από βουνό σε βουνό, με το σύστημα των φρυκτωριών, και θα αναγγείλει την άλωση της Τροίας, και κατά συνέπεια και την επιστροφή του βασιλιά: «Χειμώνα, καλοκαίρι κάθονταν στη στέγη / των Ατρειδών κ’ έβλεπ’ ο Φύλαξ. Τώρα λέγει / ευχάριστα. Μακρυά είδε φωτιά ν’ ανάβη».
Ιανουάριο του 2017, όμως, ο Φύλαξ του Παλαιού Φαλήρου είδε το σκότος. Και δεν έχει τίποτε ευχάριστο να πει. Το άγαλμα του Κωστή Γεωργίου γκρεμίστηκε. Και δεν το γκρέμισαν οι σφοδροί άνεμοι, αλλά, όπως καταγγέλλει ο δήμαρχος Διονύσης Χατζηδάκης, μασκοφόροι χρυσαυγίτες. Μες στη βαθιά νύχτα, έφτασαν με φορτηγό άνευ πινακίδων, απείλησαν τον καντινιέρη έτσι όπως μόνο αυτοί ξέρουν (έχουν άλλωστε σπουδάσει τον τραμπουκισμό και τα μαχαιρώματα στα βουνά, με θύματά τους αιγοπρόβατα) κι έπειτα έδεσαν με σχοινιά το άγαλμα και το γκρέμισαν. Απλά πράγματα. Ελληνικά Και χριστιανικά. Ελληνοχριστιανικά με μία λέξη. Δηλαδή χουνταίικα. Διότι ο χρυσαυγίτικος εσμός δεν είναι μόνο φιλοναζιστής. Είναι και φιλοχουντικός. Οι δυνάστες κάθε εθνικότητας είναι το ίνδαλμά τους.
Τάχα ο Phylax του Φαλήρου πρόσβαλλε τη χριστιανοσύνη, η οποία, εξαιτίας και της στάσης της ηγεσίας της, κατάντησε να εκπροσωπείται δημοσίως από τους πλέον σκοταδιστές που υπάρχουν στους κόλπους της περίπου όπως η Ν.Δ εκπροσωπείται στη δημόσια σκηνή από τους αδωνοακραίους της. Τάχα ήταν ο ίδιος ο σατανάς. Το είπε, άλλωστε, η «Ελεύθερη Ωρα», το μαυροκιτρινόφυλλο που βρίζει, προφητεύει, χυδαιολογεί και εμπορεύεται πατριωτισμό, δηλαδή Γλύξμπουργκ και Παπαδόπουλο. Και πολύ όσιο Παΐσιο. Πρώτα λοιπόν του πέταξαν μπογιές του Φύλακα. Υστερα τον ράντισαν με αγιασμό, για να ξορκίσουν το μέγα κακό. Τέλος, τον έδεσαν για να τον γκρεμίσουν. Τα σχοινιά ακριβώς, τα δεσμά, είναι ο τρόπος τους, ο έρωτάς τους, ο πόθος τους. Η ανελευθερία, σε οποιαδήποτε πτυχή του δημόσιου βίου. Και στην τέχνη βέβαια. Ποια άλλη τέχνη άλλωστε από την καταστροφή για τους βαρβάρους που παριστάνουν τους γνησιοέλληνες;