Νέα δεδομένα στις ιταλικές εκλογές της 4ης Μαρτίου αναμένεται να φέρει ο καινούργιος εκλογικός νόμος, ο οποίος εισάγει ριζικές μεταρρυθμίσεις στο εκλογικό σύστημα της Ιταλίας.
Η κομβική διαφορά με προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις είναι πως οι Ιταλοί ψηφοφόροι δεν θα ψηφίσουν μόνο το κόμμα που επιθυμούν για τη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και τον συγκεκριμένο υποψήφιο βουλευτή που θα εκλεγεί σε επίπεδο τοπικής περιφέρειας. Ο νέος νόμος εισάγει ένα μεικτό εκλογικό σύστημα. Αναλυτικότερα, το 37% του ιταλικού Κοινοβουλίου, δηλαδή 232 έδρες από τις 630 της Βουλής των Αντιπροσώπων, και 109 έδρες από τις 315 της Γερουσίας, θα εκλεγεί σε τοπικό επίπεδο. Το εκλογικό σύστημα που θα ακολουθηθεί για τον συγκεκριμένο αριθμό εδρών θα είναι το αμιγώς πλειοψηφικό. Για την εκλογή του υπολειπόμενου 63% του Κοινοβουλίου, οι έδρες θα κατανεμηθούν στα κόμματα με κλειστή λίστα βάσει αναλογικού συστήματος. Δεδομένου του γεγονότος ότι οι τοπικοί υποψήφιοι θα έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν τη δυναμική των κομμάτων, το κύριο βάρος αναμένεται να δοθεί στην προσωπικότητα των ατόμων που θα τεθούν στην ψήφο του λαού.
Το κύριο συμπέρασμα είναι πως το νέο σύστημα αναμένεται να ευνοήσει τα κόμματα που θα επιλέξουν να συνεργαστούν ώστε να διασφαλίσουν πως ο συμπεφωνημένος υποψήφιος θα εκλεγεί. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι του Φόρτσα Ιτάλια θα μπορούσε να αποκομίσει οφέλη από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ενόψει της αναμενόμενης συνεργασίας ανάμεσα στο Φόρτσα Ιτάλια και τα ακροδεξιά κόμματα της Λέγκας του Βορρά και των Αδελφών της Ιταλίας. Από την άλλη, το Κίνημα 5 Αστέρων, το οποίο έχει δεσμευτεί πως δεν θα συνεργαστεί με κανένα κόμμα του υπάρχοντος πολιτικού φάσματος, κάνει λόγο για «συνταγματικό πραξικόπημα».
Περιφερειακές μάχες
Ως προς τις πρακτικές συνέπειες του νέου εκλογικού νόμου, τα πολιτικά κόμματα της Ιταλίας θα αναγκαστούν να δώσουν σκληρή πολιτική μάχη σε κάθε περιφέρεια ξεχωριστά, με αποτέλεσμα, αντί να υπάρχει μία κεντρική προεκλογική εκστρατεία για κάθε κόμμα, να διαμορφωθούν περισσότερες, με χαρακτηριστικά που θα διαφέρουν ανάλογα με την εκλογική περιφέρεια. Πέρα από την προβολή των κομμάτων μέσα από τα ΜΜΕ και τη στήριξη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τον μεγαλύτερο ρόλο αναμένεται να διαδραματίσει η άμεση επαφή των πολιτικών με τους Ιταλούς ψηφοφόρους.
Τι θα φέρει η επόμενη μέρα μετά τις εκλογές της 4ης Μαρτίου δεν μπορεί να προεξοφληθεί. Από τις τελευταίες εκλογές του 2013, το πολιτικό σύστημα της Ιταλίας έχει υποστεί βαθιές διαφοροποιήσεις, με την αξιοπιστία των παραδοσιακών κεντροαριστερών κομμάτων, με κύριο εκπρόσωπο το Δημοκρατικό Κόμμα του Ρέντσι, να δέχεται σοβαρά πλήγματα, τη στιγμή που τα ακροδεξιά κόμματα σημειώνουν άνοδο εκμεταλλευόμενα το όπλο του λαϊκισμού. Παρά τον διακαή πόθο του Ματέο Ρέντσι για μεγαλοπρεπή επιστροφή στην πολιτική σκηνή τη Ιταλίας, η απόρριψη του συνταγματικού δημοψηφίσματος το 2016, με το οποίο είχε συνδέσει το πολιτικό του μέλλον ο ίδιος ο Ρέντσι, σε συνδυασμό με την ανεπιθύμητη, σε αρκετά κομματικά στελέχη, στροφή του Δημοκρατικού Κόμματος προς το Κέντρο, ψαλιδίζει τις ελπίδες του τέως πρωθυπουργού. Στις δημοσκοπήσεις, το Δημοκρατικό Κόμμα σημειώνει απώλειες και φτάνει δεύτερο, πίσω από το Κίνημα 5 Αστέρων. Ακολουθεί το Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι με ενισχυμένα ποσοστά και έπεται η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά. Στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές, το Δημοκρατικό Κόμμα επλήγη σε σημαντικό βαθμό, με αποτέλεσμα να διαφαίνεται πως το κεντροαριστερό κόμμα θα χρειαστεί να δώσει μια αρκετά δύσκολη μάχη στην πλειονότητα των εκλογικών περιφερειών, ενώ το ενδεχόμενο σχηματισμού συνασπισμών με άλλα κεντροαριστερά κόμματα φαίνεται απομακρυσμένο.