Καλές οι Χρυσές Σφαίρες, σαν τη λάμψη των Οσκαρ, όμως, δεν έχει. Η ανακοίνωση και μόνον των υποψηφιοτήτων για τα πολυπόθητα αγαλματίδια προκαλεί συνήθως μπόλικα σχόλια και διαμαρτυρίες για τους… αδικημένους. Τέτοιοι, πάντως, δύσκολα θα βρεθούν με τις φετινές επιλογές, οι οποίες γνωστοποιήθηκαν χθες και είναι (προβλέψιμα) πολυσυλλεκτικές. Ατυπη πρωταθλήτρια ταινία ανάμεσά τους αναδεικνύεται το «Σχήμα του νερού», του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, που κατάφερε να συγκεντρώσει 13 υποψηφιότητες για την τελετή της 4ης Μαρτίου.
Το φιλμ του Μεξικανού δημιουργού, το οποίο θα δούμε στις ελληνικές αίθουσες από τις 15 Φεβρουαρίου, είναι ένα ρομαντικό παραμύθι σε ιστορικό φόντο, τοποθετημένο στην Αμερική της δεκαετίας του 1950. Στα Οσκαρ θα εκπροσωπηθεί σε όλες τις βασικές κατηγορίες –και σε αρκετές δευτερεύουσες– πλην εκείνης του α΄ ανδρικού ρόλου. Δεύτερη σε υποψηφιότητες ταινία, σε οκτώ κατηγορίες, είναι η «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν. Ο Βρετανός σκηνοθέτης έφτιαξε ένα άψογο από τεχνικής πλευράς φιλμ και φιλοδοξεί να ανταμειφθεί, όπως και ο συμπατριώτης του Μάρτιν Μακ Ντόνα, που ακολουθεί με επτά υποψηφιότητες για το «Τρεις πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι». Αξίζει δε να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο φιλμ είναι ακλόνητο φαβορί τόσο στις κατηγορίες του α΄ γυναικείου (Φράνσις Μακ Ντόρμαντ) και του β΄ ανδρικού ρόλου (Σαμ Ρόκγουελ) όσο και σε εκείνη του πρωτότυπου σεναρίου.
Οπως είπαμε, πάντως, το βασικό χαρακτηριστικό φέτος είναι η πολυσυλλεκτικότητα. Μετά τα «παράπονα» περασμένων ετών, αυτήν τη φορά οι υποψηφιότητες για την καλύτερη σκηνοθεσία, για παράδειγμα, περιλαμβάνουν πρόσωπα όπως ο Τζόρνταν Πιλ («Τρέξε!») και η Γκρέτα Γκέργουικ («Lady Bird»), που σπάνε το στερεότυπο του λευκού άνδρα δημιουργού. Κάτι ανάλογο γίνεται και με την καλύτερη ταινία, την κορυφαία των διακρίσεων, την οποία θα διεκδικήσουν εννέα φιλμ, τα οποία προέρχονται τόσο από τα μεγάλα στούντιο όσο και από την ανεξάρτητη παραγωγή των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Μοναδική, τέλος, σοβαρή έκπληξη των υποψηφιοτήτων μπορεί να θεωρηθεί η απουσία από την κατηγορία της καλύτερης ξενόγλωσσης παραγωγής του βραβευμένου με Χρυσή Σφαίρα «Μαζί ή τίποτα» του Φατίχ Ακίν.