Δεν ξέρω πόσοι διατηρούν μικρές στιγμές μες στη μέρα, κατά τις οποίες επιτρέπουν στον εαυτό τους να ελευθερωθεί από τα καθημερινά, από τη ρουτίνα, όσο ευχάριστη και έμπλεος συνταρακτικών εμπειριών και συναισθημάτων μπορεί να είναι. Η ρουτίνα, εξάλλου, για κάποιον λόγο έχει ονομαστεί έτσι. Στη δική μου περίπτωση, τις εργάσιμες ημέρες αυτό το μικρό καταφύγιο διαρκεί μεταξύ πλατείας Βικτωρίας και Νέου Φαλήρου, στον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο. Χθες, στη διαδρομή έως τα γραφεία της εφημερίδας, αποφάσισα να μην ακούσω μουσική, να μη διαβάσω, να μην κλείσω απλώς τα μάτια, αφημένος στις ανακοινώσεις των σταθμών, τη ρυθμική επανάληψη των επαιτών, το τσαφ τσουφ και τον αδιανόητο ήχο που κάνουν οι πόρτες του συρμού όταν κλείνουν (μα γιατί τόσος θόρυβος διαχρονικά; Τι στ’ αλήθεια συμβαίνει με τις πόρτες των τρένων;). Χθες, αφιέρωσα τη διαδρομή σε αυτό που συμβαίνει στους σταθμούς. Τι μου έμεινε; Το «η» σε μια ταμπέλα του σταθμού του «Θησείου» που είναι μικρότερο από τα υπόλοιπα γράμματα. Το ανάποδα κολλημένο «a» σε μιαν άλλη ταμπέλα, της «Καλλιθέας», στο «To Piraeus». Είδα τα αναμμένα δημόσια φώτα, μέρα μεσημέρι, στον παράδρομο του σταθμού, μετά τη Σιβιτανίδειο. Παρατήρησα ότι οι ανακαινισμένοι σταθμοί προτιμούν χρώματα όπως «σάπιο μήλο», «οινοπνευματί» ή «κανελλογαλάζιο», αλλά αφήνουν τα ταβάνια να στάζουν και την υγρασία να τα «ξεφλουδίζει».
Σε ένα μικρό χρονικό κομμάτι ελευθερίας, κατάφερα να δω ό,τι ακριβώς δεν έπρεπε. Αν οφείλεται στην παρατηρητικότητα του επαγγέλματός μας, σημαίνει ότι καθόλου καταφύγιο δεν υπήρξε. Αν οφείλεται στο ότι δεν γλιτώνεις σ’ αυτήν τη χώρα από το «δε βαριέσαι», εντός ή εκτός καθημερινότητας, τότε ρουτίνα και πάλι ρουτίνα. Ή «αυτί» στον τσακωμό μάνας και γιου παραδίπλα.