Νομοτελειακά σχεδόν στήνεται σκηνικό σύγκρουσης, καθώς πλησιάζει το συλλαλητήριο για το μακεδονικό ζήτημα στην Αθήνα την ερχόμενη Κυριακή. Η κοσμοπλημμύρα στη Θεσσαλονίκη πριν από μία εβδομάδα, οι ομιλίες και τα συνθήματα που ακούστηκαν, η πυρπόληση κτιρίου κατάληψης (από ακροδεξιούς, σύμφωνα με καταγγελίες), ο προπηλακισμός βουλευτή έδωσαν τον τόνο για όσα πιθανώς θα ακολουθήσουν στην πλατεία Συντάγματος. Επιπλέον, στις σχεδόν καθημερινές επιδρομές τους, την Παρασκευή αντιεξουσιαστές επιτέθηκαν σε εκδοτικό οίκο στο κέντρο της Αθήνας που στηρίζει τις κινητοποιήσεις για το Μακεδονικό. Ο ιστότοπος των αντιεξουσιαστών, Indymedia, έχει προειδοποιήσει για τέτοιες δράσεις, δηλώνοντας: «Εμπρησμός της Κατάληψης Libertatia: Οι φασιστικές επιθέσεις δεν θα μείνουν αναπάντητες».
Από τη μία πλευρά, έχουμε πατριωτική έξαρση για ένα ζήτημα που πολλοί παίρνουν προσωπικά, συνεχίζοντας τον αγώνα των προγόνων για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων· από την άλλη, ομάδες νεαρών που αντιτίθενται στον «εθνικισμό» και έχουν συνηθίσει πλέον να δρουν ανενόχλητοι, ισχυριζόμενοι ότι η βία τους δεν είναι βία αλλά «αντιβία» στη βία του κράτους και των «φασιστών». Εάν συνυπολογίσουμε και την εμπλοκή της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα, αναρωτιόμαστε ποιο θα είναι το μέγεθος των ζημιών που θα προκληθούν στην πρωτεύουσα και στην πολιτική σκηνή. Σαν να μην έφθαναν όλα αυτό, όμως, πιθανότατα οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου θα συνεχίσουν τις αντεγκλήσεις στην αναζήτηση μικροπολιτικών πόντων γύρω από το θέμα της Μακεδονίας, αντί να επιδιώξουν ένα βαθμό συναίνεσης για χάρη της κοινωνικής ηρεμίας.
Το μακεδονικό ζήτημα είναι από τα λίγα στα οποία μεγάλη πλειοψηφία ομονοεί, με πρόσφατη δημοσκόπηση να βρίσκει επτά στους δέκα Ελληνες να διαφωνούν με τη χρήση του ονόματος «Μακεδονία» σε σύνθετο όνομα της γειτονικής χώρας. Και όμως αυτός είναι και ένας από τους λόγους που το πολιτικό κλίμα οξύνεται: Είναι τόσο έντονο το πάθος γύρω από το όνομα, που διαδοχικές κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να προβούν σε κάποια συμβιβαστική λύση, με αποτέλεσμα σχεδόν όλες οι χώρες του πλανήτη να έχουν αναγνωρίσει τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ενώ εμείς συμπεριφερόμαστε σαν να εξαρτάται από εμάς ακόμη το όνομα. Η ειρωνεία είναι ότι, ενώ συνήθως οι Ελληνες είναι διχασμένοι, εδώ που υπήρχε ομοψυχία βρεθήκαμε σε αδιέξοδο – επειδή αδιαφορούσαμε για το γεγονός ότι οι αντίπαλοι ήταν και αυτοί αποφασισμένοι να μην ενδώσουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η υπομονή του υπόλοιπου κόσμου εξαντλείται και ο χρόνος επιβάλλει τις δικές του λύσεις.
Το σημερινό κλίμα σύγκρουσης, όμως, δεν απορρέει από το μακεδονικό ζήτημα, αλλά από τη μακρόχρονη υπονόμευση του κράτους δικαίου. Είναι κοινός τόπος ότι στα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η ανοχή στην αυθαιρεσία και στη βία βρίσκεται σε πρωτοφανές επίπεδο. Σχεδόν κάθε μέρα και νύχτα, νεαροί κουκουλοφόροι επιτίθενται σε αστυνομικούς, σε τράπεζες, ταχυδρομεία, επιχειρήσεις και άλλους στόχους χωρίς να λογαριάζουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Σε αυτή την υπονόμευση των νόμων προστίθεται και η γενική αδυναμία της πολιτείας να προσφέρει κλίμα ασφάλειας σε όλους τους πολίτες, με αποτέλεσμα οι «ανήσυχοι νέοι» των δύο άκρων να πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα στην αυθαιρεσία και στην αυτοδικία· την ίδια ώρα, οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές διστάζουν να αναλάβουν τις ευθύνες τους όταν αισθάνονται ότι η κυβέρνηση δεν θα τους καλύψει, δεν θα τους προστατεύσει. Χωρίς ισχυρούς κρατικούς θεσμούς, οι ακραίοι πιστεύουν ότι μπορούν να αυθαιρετούν χωρίς συνέπειες και την ίδια ώρα εξοργίζονται, θεωρώντας ότι οι αντίπαλοί τους είναι αυτοί που δρουν με την ανοχή ή και την κάλυψη κρατικών παραγόντων.
Οσο η ένταση αυτή επιδεινώνεται, αναζητεί διέξοδο και αφορμές. Ας σκεφτούν καλά οι πολιτικοί παράγοντες πώς θα εκτονώσουν το κλίμα μεταξύ τους και όχι πώς θα εκμεταλλευθούν την όποια καταστροφική σύγκρουση για να κατηγορήσουν αλλήλους.